دکتر جعفر احمدی - جامعه شناس
دوست خوبم جناب دکتر شفیع بهرامیان با قلم شیوای خودشان در اینستاگرام مطلبی با عنوان "نسل سوخته، نسل پخته" منتشر کرده اند؛ که برایم بسیار خواندنی و لذت بخش بود. در کنار لذتی که ازنوشته ی ایشان بردم، راجع به این موضوع یعنی تفاوت دو نسل بیشتر اندیشیدم. ماحصل این اندیشیدن، در زیر آمده است.
هم صدا با دکتر بهرامیان معتقدم که نسل ما دردهای زیادی کشیده، اما همین دردها و رنج ها ما را خودساخته کرد. چرا که انسان در درد و رنج است که نسبت به دنیای خود فهم پیدا می کند. نسل ما کمبود های زیادی داشت، آرزوی های کوچک ولی دست نیافتنی زیادی داشت؛ اما حداقل اش این بود که ـ برعکس نسلی که ما پرورش داده ایم ـ آرزو داشت.
درست است که نسل جدیدکمبود ندارد و به جای یک دوچرخه ممکن است سه تا دوچرحه داشته باشد. اما آرزو ندارد. آرزو همان چیزی است که نسل ما را به تکاپو واداشت. ما را ساخت. اما نسل جدید باوجود اینکه در ناز و نعمت بزرگ شده اند، چیزی برای رسیدن ندارند. حداقل من نمی دانم و نمی بینم برای رسیدن به آن تلاش کنند. ادعا نمی کنم که ما به چیزهای مهم و ارزشمندی رسیدایم و یا اینکه آن چیزی که ما می خواسته ایم به آن برسیم چیزی ارزشمند بوده؛ ولی خوب یا بد، تلاش و تقلا کردیم و همین تلاش به ما امید می داد و زندگی ما را ساخت. اما نسل جدید چون آمال اش مشخص نیست، پس تلاشی هم نمی کند. حال ما نسل سوخته ایم یا آنها؟
نمی دانم شاید هر دو نسل تابع شرایط و موقعیت دوران خود بوده ایم ولی هرچه هست من آینده روشنی برای نسل جدید نمی بینم. نسل ما اسبابِ بازی نداشت، اما همدمِ بازی داشت. نسل جدید تا دلت بخواد اسبابِ بازی دارد ولی همدم و هم بازی ندارد. نسل ما احساس تنهایی نمی کرد ولی نسل جدید به شدت تنهاست. پدر و مادرها به خیال خود رابطه ای نزدیک در حد یک دوست با بچه هایشان دارند و همین رابطه نزدیک درک و تصور آنها را از روابط دوستانه مخدوش کرده است. نمی خواهم بگویم طرفدار روش سنتی تربیت هستم و یا اینکه تربیت پدر و ماداران ما درست بوده است؛ ولی هرچه بود، حد و مرزهای ارتباط و نقش ها مشخص بود.
هرچند برای اکثر هم نسل های ما داشتن دوچرخه و خاطرات آن حالتی نوستالوژیک دارد ولی هرگز به خاطر این آرزو و بسیاری آرزوهای محقق نشده، والدین خود را سرزنش نکرده ایم و نمی کنیم و برایمان مقدس و قابل احترام اند. اما نمی دانم فرزندان ما چگونه ما را قضاوت خواهند کرد!
نوشته دکتر بهرامیان را (اینجا) بخوانید
انتهای پیام/
|
.jpg)
