سعید پرنیان

 پس از انتخابات ریاست جمهوری و پیروزی حسن روحانی در این انتخابات، گفتمان جدیدی در کشور با عنوان اعتدالگرایی شکل گرفت. حسن روحانی که رهبری این گفتمان را بر عهده دارد توانست با جلب آرای اصلاح طلبان و اصولگرایان میانه رو، بر مسند قدرت بنشیند. روحانی از همان ابتدای کار تنش های بسیاری را با مجلس اصولگرا داشته و در کسب رأی اعتماد وزرای خود دچار مشکلاتی بود که این تنش ها انگیزه ها برای تغییر مجلس را بیش از پیش نمود. استیضاح دکتر فرجی دانا، عدم رأی اعتماد به چندین وزیر علوم، بی احترامی ها به وزیر امور خارجه از سوی برخی نمایندگان، ایجاد موانع در انجام توافق هسته ای و همچینین اختلافات نمایندگان با وزرایی همچون فرهنگ، اقتصاد و … از موارد اختلافی دولت و مجلس فعلی است.

 اکنون که در آستانه ی یکی از مهم ترین انتخابات های تاریخ جمهوری اسلامی هستیم، تحرکات برای کسب کرسی های بیشتر در این دور از انتخابات مجلس شدت گرفته است. از این رو می توان این انتخابات را مهم دانست زیرا اصلاح طلبان پس از چند دوره شرکت نصفه و نیمه این بار قصد حضور حداکثری داشته و از طرف دیگر دولت از دست اصولگرایان خارج شده و آن ها نیز قصد ندارند مجلس را هم به راحتی واگذار کنند. اهمیت آرایش مجلس آینده برای دولت نیز بسیار مهم بوده، بنابراین شاهد ایفای نقش اعتدالگرایان به رهبری هاشمی و روحانی خواهیم بود.

 اصلاح طلبان در حال رایزنی با طیف اعتدالی و اصولگرایان میانه رو هستند. تجربه ی موفق این ائتلاف در انتخابات ریاست جمهوری، این امیدواری را ایجاد نموده تا بار دیگر این ائتلاف بتواند اکثریت کرسی های مجلس را تصاحب نماید تا دولت را در انجام برنامه های خود یاری کند.

 تحرکات موجود احتمال شکل گیری یک ائتلاف بزرگ را قوت بخشیده است. همچنین محمدرضا عارف نیز پس از انتخابات ریاست جمهوری تا به امروز تحرکاتی را آغاز نموده است.

شکل گیری چنین ائتلافی مزیت های زیادی دارد. حضور ناطق و لاریجانی می تواند اصولگرایان را راضی نگاه داشته و به حذف نیروهای تندرو جبهه ی پایداری، که اصولگرایان میانه رو نیز دل چندان خوشی از آن ها ندارند کمک کند. اما نحوه حضور اصلاح طلبان در این ائتلاف تا حدی پیچیده تر بود، از یک سو حزب کارگزاران نقش زیادی در گرد هم آوردن نیروهای حامی دولت ایفا می نماید و به عنوان یک جریان اصلاح طلب اعتدالی حضور بسیار فعالی در این انتخابات خواهد داشت. از سوی دیگر محمدرضا عارف که فعالیت خود را مدت زیادی است آغاز نموده، خواهان سهم زیادی از این ائتلاف خواهد بود که البته با توجه به نظرات و اختلافات وی با بخشی از جریان اصلاح طلب بعید به نظر می رسد که وی در این انتخابات نقش تعیین کننده داشته باشد.

شورای مشورتی اصلاحات نیز فعالیت خود را از ماه ها پیش برای معرفی کاندیدا ها آغاز نموده است. به نظر می رسد این شورا که حضور فعالی در استان های مختلف داشته است دست کم در جریان اصلاح طلب حرف آخر را بزند و طیف محمدرضا عارف نیز ذیل همین شورا تعریف شود.

 حسن روحانی نیز به عنوان رئیس جمهور دغدغه هایی را نسب به مجلس آینده خواهد داشت. روحانی که در دو سال گذشته تمام توان خود را بر سر سیاست خارجی متمرکز نموده بود حال پس از توافق هسته ای با چالش های جدی سیاست داخلی و اقتصادی رو به است. بی شک دولت بدون یاری یک مجلس همسو نمی تواند اقدامات جدی در حوزه سیاسی، فرهنگی و اقتصادی انجام دهد. از همین رو دولت نیز به دنبال ایفای نقش فعال در ائتلاف یاد شده است.

 اگر دولت انتخاباتی شفاف برگزار کند ائتلاف اصولگرایان میانه رو، اعتدالیون و اصلاح طلبان به راحتی می توان مجلس آینده را در دست بگیرد. چنین مجلسی که از گروه های میانه رو مختلف شکل می گیرد دارای مشروعیت بالایی خواهد بود. گرچه این مجلس یک دست نبوده و ممکن است در برخی مسائل اختلاف نظر هایی باشد اما مشروعیت بالای چنین مجلسی قدرت زیادی را نصیبش خواهد نمود. طرح های تحول اقتصادی، گشایش فضای فعالیت های سیاسی، اصلاح ساختار های بوروکراتیک، حضور فعالانه تر در عرصه بین الملل و … از مواردی است که یک مجلس قدرتمند می تواند به آن ها کمک کند.

مطالعه سابقه ی افرادی که در این ائتلاف از آن ها یاد شد ما را نسبت به شکل گیری این ائتلاف کمی نگران می کند، اما با گذر زمان و شکل گیری دغدغه های مشترک میان این افراد و گروه ها می تواند بهانه ای برای گرد هم آمدن آن ها ایجاد کند.

انتهای پیام/