در حالی که در ایام دیگر سال، مستقیم و غیرمستقیم به انحای گوناگون خیلی‌هایشان مترصد خریدن و مال خودکردن روزنامه‌نگاران هستند. 

همه اینها در حالی است که هنوز ساده‌ترین نیازهای رفاهی و معیشتی روزنامه‌نگاران مرتفع نشده، هنوز خیلی از روزنامه‌نگاران از بیمه محروم‌اند، کسی نیست برای مسکن‌شان فکری کند، هنوز بسیاری از روزنامه‌نگاران از کارفرماهایشان طلب دارند و مرجعی برای دفاع از حقوقشان نمی‌بینند، هنوز هرکسی در هر جایگاه و مقام کوچک و بزرگی، به خود اجازه می‌دهد به خبرنگاران و عکاسان بی احترامی کند، محدودشان کند و آنها را زیر فشار بگذارد، هنوز کارت خبرنگاری در این مملکت کوچک‌ترین اعتباری ندارد، هنوز روزنامه‌نگاران کوچک‌ترین امنیت شغلی ندارند، ظاهرا فرقی هم ندارد نام دولت مستقر چه باشد و چه وعده‌وعیدهایی داده باشد، در هر شرایطی برای جماعت روزنامه‌نگار، در بر همان پاشنه می‌چرخد. 

یک مثال ساده‌ساده؛ در هرجای دنیا اگر خبرنگاران برای بازدید آثار باستانی و موزه‌ها مراجعه کنند و کارت خبرنگاری‌شان را - حتی همین کارت‌های خبرنگاری ایران خودمان را - که کلمه press روی آن درج شده نشان دهند، خودشان و فرد همراهشان با احترام و به صورت رایگان مجازند از اثر یا موزه دیدن کنند. 

حالا شما امتحان کنید و کارت خبرنگاری‌تان را به هر مکان دیدنی و باستانی و هر موزه‌ای - حتی موزه سینما - نشان دهید و واکنش‌ها را ببینید! لازم به یادآوری نیست که در این مثال بخش مادی قضیه اصلا مهم نیست، بلکه احترام و اعتبار واقعی و عملی است که اهمیت دارد. روز خبرنگار با این اوضاع و احوال تبریک ندارد. دارد؟ 

انتهای پیام/