| فرهنگ و اندیشه 1395/05/17 |
 |
| روز خبرنگار تبریک ندارد |
فکر می‌کنم این رفتار با اهالی خبر و رسانه دارد توهین‌آمیز و برخورنده می‌شود. همه دستگاه‌ها و سازمان‌ها خود را موظف می‌بینند یک‌روز در سال را به شاغلان این صنف طفلکی توجه نشان دهند و دستی به سروگوششان بکشند و دائم از اهمیت و عظمت این گروه حرف بزنند، درحالی‌که در طول سال، از کوچک‌ترین اقدام عملی به سود خبرنگاران سر باز می‌زنند. یکی کارت تبریک می‌فرستد، یکی کارت هدیه، یکی لوح تقدیر، یکی نشست می‌گذارد، یکی اس‌ام‌اس می‌زند، یکی پیام می‌دهد و... در حالی که در ایام دیگر سال، مستقیم و غیرمستقیم به انحای گوناگون خیلی‌هایشان مترصد خریدن و مال خودکردن روزنامه‌نگاران هستند.
همه اینها در حالی است که هنوز ساده‌ترین نیازهای رفاهی و معیشتی روزنامه‌نگاران مرتفع نشده، هنوز خیلی از روزنامه‌نگاران از بیمه محروم‌اند، کسی نیست برای مسکن‌شان فکری کند، هنوز بسیاری از روزنامه‌نگاران از کارفرماهایشان طلب دارند و مرجعی برای دفاع از حقوقشان نمی‌بینند، هنوز هرکسی در هر جایگاه و مقام کوچک و بزرگی، به خود اجازه می‌دهد به خبرنگاران و عکاسان بی احترامی کند، محدودشان کند و آنها را زیر فشار بگذارد، هنوز کارت خبرنگاری در این مملکت کوچک‌ترین اعتباری ندارد، هنوز روزنامه‌نگاران کوچک‌ترین امنیت شغلی ندارند، ظاهرا فرقی هم ندارد نام دولت مستقر چه باشد و چه وعده‌وعیدهایی داده باشد، در هر شرایطی برای جماعت روزنامه‌نگار، در بر همان پاشنه می‌چرخد.
یک مثال ساده‌ساده؛ در هرجای دنیا اگر خبرنگاران برای بازدید آثار باستانی و موزه‌ها مراجعه کنند و کارت خبرنگاری‌شان را - حتی همین کارت‌های خبرنگاری ایران خودمان را - که کلمه press روی آن درج شده نشان دهند، خودشان و فرد همراهشان با احترام و به صورت رایگان مجازند از اثر یا موزه دیدن کنند.
حالا شما امتحان کنید و کارت خبرنگاری‌تان را به هر مکان دیدنی و باستانی و هر موزه‌ای - حتی موزه سینما - نشان دهید و واکنش‌ها را ببینید! لازم به یادآوری نیست که در این مثال بخش مادی قضیه اصلا مهم نیست، بلکه احترام و اعتبار واقعی و عملی است که اهمیت دارد. روز خبرنگار با این اوضاع و احوال تبریک ندارد. دارد؟
انتهای پیام/
|