| جامعه و شهروند 1399/01/28 |
 |
| تکنيک های ساده براي کاهش تنش‌ها در خانواده |
اين روزها که براي جلوگيري از چرخه انتقال ويروس کرونا مدارس و دانشگاه‌ها تعطيل شده‌اند و کودکان، نوجوانان و جوانان اغلب اوقات خود را در خانه سپري مي‌کنند، ممکن است به دليل ترس، اضطراب ناشي از کرونا يا خستگي ناشي از در خانه ماندن، با والدين‌شان دچار اختلافات شوند. در همين رابطه يک روانشناس به منظور کاهش اختلافات و تنش‌هاي ميان مادران و فرزندان در روزهاي قرنطينه چند تکنيک ساده پيشنهاد کرد. گوهريسنا انزاني مي‌گويد: اگر فرزندان عشق بدون‌قيد و شرط را از والدين‌شان دريافت نکنند نمي‌توانند به ظرفيت و توانايي‌هاي خود اعتماد کنند و همين موضوع باعث مي‌شود سلامت روان آنها صدمه ببيند و درنهايت به موفقيت و اهداف خود در زندگي نرسند، در اين ميان والدين به ويژه مادران اولين عامل رشد و تحول روانشناختي و اجتماعي فرزندان هستند. وي با اشاره به اينکه شاخص کيفيت زندگي خانواده داراي دو محدوده حيطه فردي (سلامت جسماني، سلامت عاطفي، سلامت محيطي و سلامت اجتماعي) و حيطه خانوادگي (زندگي روزانه، تعامل فرد با اعضاي خانواده، رفاه مادي و شيوه‌هاي فرزندپروري) است، اظهار کرد: شيوه‌هاي فرزندپروري اثر بسيار زيادي بر شناخت و اعتماد به نفس فرزندان دارد، به طوري‌که باعث کاهش اضطراب، ترس، استرس و افزايش احساس خود ارزشمندي مي‌شود؛ به همين دليل محيط گرم خانوادگي، رفتار مناسب والدين با فرزندان و اينکه هر فرد در خانواده احساس ارزشمندي داشته باشد و در خانواده محبت دريافت کند باعث مي‌شود خانواده‌ها که در اين روزهاي بحراني در کنار هم هستند، روزهاي بهتري را با هم تجربه کنند. اين روانشناس معتقد است که با توجه به اينکه در اين روزها افراد به دليل جلوگيري از انتقال ويروس کرونا بايد بيشتر در خانه بمانند، بنابراين بهتر است والدين ارتباط موثري با فرزندان داشته باشد و نسبت به علائمي که کودکان در اين روزها از خود بروز مي‌دهند حساس باشند. وي افزود: از آنجايي که مادران داراي کودکان کمتر از 15 سال نقش بسيار زيادي در شادي، آرامش، امنيت خانواده و شکل‌دهي نيازهاي رواني دارند بايد به فرزندشان اين حس را منتقل کنند که نسبت به او عشق بدون‌قيد و شرطي دارند اما ممکن است در برخي مواقع از رفتارهاي او ناراحت شوند. در شرايط کنوني مادران خسته‌اند، زيرا کارهاي خانه بيشتر شده است و علاوه بر کارهاي خانه، ترس و اضطراب‌ها نيز افزايش يافته است؛ ترس‌هايي مانند اينکه مبادا فرزندان‌شان دچار بيماري شوند، مبادا دچار مشکل مالي شوند و... که در اين ميان انرژي کودکاني که تاکنون در مدرسه و در کنار دوستان‌شان تخليه مي‌شد نيز اکنون بر مسائل مادران افزوده است. وي در همين راستا چند تکنيک ساده براي کاهش اضطراب‌ها و تنش‌ها در خانواده پيشنهاد کرد و افزود: مادران بايد در اين شرايط براي فرزندان‌شان زمان بگذارند، در کنار آنها بنشينند و با آنها تماس چشمي برقرار کنند، فرزندان را قضاوت نکنند و اجازه دهند کودکان‌شان از ترس و نگراني‌هايشان با آنها صحبت کنند. فرزندان‌شان را تحقير و انتقاد نکنند و سعي کنند با فرزندان‌شان در اين ايام مسئوليت‌پذيري اجتماعي را تمرين کنند. اين روانشناس تاکيد کرد که فرزندان نيز بايد بپذيرند که مسئوليت‌هايي بر عهده دارند و ممکن است مادران نيز دچار خستگي شوند. در اين راستا مادران نيز مي‌توانند با سوال‌هايي مانند اينکه در انجام دادن چه کارهايي در خانه مي‌تواني به من کمک کني از فرزندشان، مسئوليت‌هايي را به آنها واگذار کنند. بايد بپذيريم که اکنون شرايط بحراني ايجاد شده است و وظيفه مادران در اين شرايط مديريت بحران است، مادران بايد بتوانند ذهن‌شان را آرام کرده و حل مساله کنند، از هرگونه تصميم‌گيري احساسي و عجولانه بپرهيزند، موقعيت‌ها را تحليل و محدوديت‌ها را درک کنند. مادران بايد بپذيرند که در موقعيت ايجاد شده کودکان‌شان با دوستان‌شان در ارتباط نيستند و با نسل بزرگ‌تر مثل مادر يا پدر هم چندان حرف مشترکي ندارند و شرايط براي آنان نيز سخت است. انزاني افزود: پس مادران بايد بتوانند براي کاهش اختلافات با فرزندان‌شان همدلي کنند، در کنار يکديگر برنامه‌هاي سرگرم‌کننده مانند فيلم و سريال تماشا کنند، نوشيدني‌هاي آرام‌بخش مصرف کنند و استرس خود را کاهش دهند. به گفته اين روانشناس، مادراني که هدفمند هستند و هدف‌هاي دروني خودشان را پيگيري مي‌کنند، مي‌توانند مادران شادتري باشند و اختلافات کمتري با فرزندشان داشته باشند؛ به طور مثال اينکه مادر بتواند زماني را به خواندن کتاب مورد علاقه‌اش اختصاص دهد يا فيلمي را که دوست دارد تماشا کند و حتي بدون دليل استراحت کند و براي خود واگويه‌هاي مثبت ايجاد کند مي‌تواند استرس و اضطراب خود و خانواده را کاهش دهد؛ اين درحالي‌است که زماني که ترس‌ها و اضطراب‌ها شدت مي‌گيرد واگويه‌هاي مادران ترس‌آور مي‌شود، يعني آنها مدام از جملاتي که چه اتفاقي خواهد افتاد؟ اگر فرزندانم به بيماري مبتلا شوند چه خواهد شد؟ استفاده مي‌کنند، اين درحاليست که اين واگويه‌ها موجب ترس و خشم بيشتر در آنها خواهد شد. انتهای پیام/ |