1396/10/26

صادق جوادی‌حصار/ نظام سیاسی فعلی درحال حاضر نیازمند بردباری، صبوری و هم‌اندیشی است. برای عبور از بحران‌های سیاسی و اجتماعی هم‌اندیشی میان جریان‌های سیاسی از ضروریات است.

یکی از پیچیده‌ترین معضلات حال حاضر ایجاد نوعی شکاف بین اعتماد دولت، ملت است. سال‌ها هزینه شده تا شکافی که بین دولت و ملت در حوزه اعتماد فی‌مابین به وجود آمده بود را تا حد زیادی ترمیم کنیم. حقیقت آن است که اگر اعتماد بین دولت و ملت و حقانیت مسیری که طی می‌کنیم وجود نداشت، هیچ‌گاه امکان برداشت موانعی مانند جنگ تحمیلی، پرونده هسته‌ای و تحریم‌های را نداشتیم. اساسا تخاصمات آمریکا در هماهنگی دولت، ملت بی‌اثر بوده است. آنچه در تمامی این سال‌ها، دولت ایران و نظام جمهوری اسلامی را پایدار نگاه داشت، اعتماد محکم و وثیقی بود که بین دولت و ملت وجود داشت.

متاسفانه طی سال‌های گذشته این اعتماد مورد خدشه واقع شده است. مغرور شدن و خودباوری و اعتماد به تثبیت وضعیت موجود، برخی از مسئولان را از توجه به لوازم پایداری این اعتماد غافل‌کرد. برخی از مدیران فکر می‌کنند که می‌دانند مردم به چه چیز باور دارند و درحالی که مردم به استوانه‌های فکری و فرهنگی متعددی باور داشته و دارند. بی‌توجهی به این استوانه‌ها و باور‌ها را توهین به خود تلقی می‌کنند. این نوع نگرش از سوی هر مسئول اجرایی صورت بگیرد، آن مدیر مورد بی‌توجهی مردم قرار خواهد گرفت. سخت نیازمند آن هستیم که بازنگری کنیم تا دریابیم چه فاکتورهایی در مسیر ایجاد این بی‌اعتمادی موثر بوده‌اند و مردم را نسبت به تصمیمات مسئولان بی‌اعتماد ساختند.

در دو دولت آقای روحانی فارغ از موفقیت یا عدم موفقیت شخص رئیس‌جمهور، بحث‌هایی بین مقامات سیاسی به وجود آمد که در زمینه‌هایی معطوف به ناکارآمدی بود. دشمنان نیز تلاش کردند مسائل و اختلاف نظر و رویه بین مسئولان را به حوزه ناکارآمدی بکشانند.

اینکه در تریبون‌های مختلف و رسانه‌های مکتوب و حتی از مناظرات ریاست جمهوری، بنیان اعتماد متزلزل شود و مردم به این نتیجه برسند که مدیران کشور اذعان دارند کشور فاقد مدیران با صلاحیت است، نتیجه‌ای جز عمیق‌تر شدن شکاف بین دولت و ملت نخواهد داشت و به بنیان‌های اعتماد عمومی ضربه وارد می‌شود.

جوانان تحت‌تاثیر شانتاژ‌های داخلی و بین‌المللی بیشتر از هر زمانی شاهد سیاه‌نمایی و چه بسا تزریق نا‌امیدی به جامعه هستند. به‌گونه‌ای که برخی می‌توانند آرمان‌ها و ارزش‌های مردم را زیر سوال ببرد. از جمله روش‌هایی که می‌تواند تاثیری قطعی در این وضعیت داشته باشد سیستم انتخابات کشور است.

سیستم انتخاباتی کشور می‌تواند القا کننده ‌امید و نشاط در جامعه باشد و نباید القا کننده یاس باشد. عبور از قانون که میثاق ملی ماست و تأسی به نگرش‌های سلیقه‌ای برای تاثیرگذاری در جریان طبیعی و منظم امور از جمله علت‌های ایجاد این شکاف است.

امروز چون بسیاری از نخبگان نمی‌توانند در مصادر امور قرار بگیرند، به شکل غیر متعارف واکنش نشان می‌دهند. تمام کسانی که دل آنها برای سرمایه‌هایی که صرف پایداری نظام شده می‌سوزد، باید کاری کنند که امید به جامعه ایران بازگردد.

انتهای پیام/