1395/11/08

مدت زیادی است که ذهن این‌جانب درگیر مشکلات روز جامعه است؛ اینکه تعداد زیادی از بیماری‌ها بیداد می‌کند و آحاد جامعه درگیر مبارزه با بیماری‌های سخت و صعب‌العلاج مانند دیابت، سرطان، بیماری‌های قلبی وعروقی، چاقی و تروما هستند که این حوادث شامل آسیب‌های شغلی و حوادث ترافیکی و حتی آسیب‌های ناشی از غرق‌شدگی در زمان تفریح و سیاحت است.

مرگ‌ومیر و معلولیت ناشی از این حوادث نه‌تنها جامعه را فلج کرده است، بلکه قسمت اعظم اقتصاد جامعه و عوارض روحی - روانی وابسته به آن را به خود اختصاص داده است.

آیا فرهنگ ما تنزل کرده است؟! فاکتورهایی باعث رشد این بیماری‌ها شده است؟! یا به علت سیکل معیوب مشکلات اقتصادی، ناخودآگاه با رعایت ‌نکردن مسائل بهداشتی به این سمت سوق داده شده‌ایم؟! فشارهای مضاعف و بیهوده به نوجوانان و جوانان برای یک رقابت ناسالم و تحصیل فقط برای تست‌زنی برتر و کسب رتبه برتر یا پذیرش در مدارس غیرانتفاعی برتر با هزینه‌هایی گزاف برای کلاس‌های خصوصی و سپس ارائه آمارهای قبولی برتر در رشته‌های برتر کنکور پزشکی و ریاضی، ما را به کدام سو هدایت می‌کنند؟! هدف من سخن‌پراکنی نیست، اما فکر می‌کنم برای داشتن یک جامعه سالم، باید از آموزش صحیح برای یک زندگی سالم و مفرح، از دوران پیش‌دبستانی شروع کنیم و این سیاست را تا پایان دوران آموزش دانشگاهی به‌ طور مستمر و با نظارت صحیح پیگیری کنیم و وزارت آموزش و پرورش به سیاست اصلی خود که شامل استعدادیابی و پرورش آن به معنای واقعی است، دست یابد.

در آن صورت می‌توانیم به یک فرهنگ متمدن برسیم. برای دستیابی به سلامت جامعه، نیاز به درمان‌های پرهزینه و گزاف و بعضا ناامید‌کننده نیست، بلکه با سیاست صحیح پیشگیری از بیماری‌های فوق، می‌توانیم هزینه‌های جاری خود را به کمتر از ٢٠ درصد برسانیم که اگر از همین الان این برنامه را با مدیریت صحیح شروع کنیم، حدود ١٠ تا ١٥ سال آینده، نتایج آن مشخص خواهد شد.

سیدمصطفی شیریزدی