1399/10/07

حسن موسوی‌/ در ایام سال نوی میلادی قرار داریم. در ابتدا عید کریسمس را تبریک می‌گویم. این مناسبت را بهانه می‌کنم تا به یک نکته کوتاه اما مهم اشاره کنم و آن‌هم ضرورت وحدت یا اتحاد است.

حکایتی هست با این مضمون که آورده‌اند كاروانی به حاكمی شكایت بردند كه دو راهزن كاروان صدنفری ما را غارت كردند. حاكم با تعجب پرسید: چگونه صد نفر از عهده دو نفر برنیامدند؟ یكی از آنان در پاسخ گفت: آنها دو نفر بودند همراه، ما صد نفر بودیم تنها.

قرآن کریم به مسئله «اتحاد» از دیدگاه اجتماعی نگریسته و بر اهمیت اتحاد میان جهانیان، ادیان، مسلمانان و... تأکید کرده و برای ایجاد و حفظ چنین یگانگی‌ای، پیامبران الهی را در ادیان مختلف ارسال کرده است. طبق بررسی‌های انجام‌شده از سوی محققان، این موضوع آن‌قدر اهمیت دارد تا جایی که قرآن از وحدت (اتحاد) به صورت «نعمت بزرگ» سخنی به میان آورده و از مؤمنان خواسته است تا تلخی و خطر‌آفرینی دوران تفرقه را از یاد نبرند و به یاد داشته باشند که چگونه خداوند میان آنان انس و الفت برقرار کرد. نکته‌ای که در آیه 103 سوره مبارکه آل‌عمران این‌چنین به آن تصریح شده است: «واذکروا نعمت الله علیکم اذ کنتم اعداءاٌ فالّف بین قلوبکم».

امروز هم بیش از هر زمانی به وحدت نیاز داریم‌؛ هم در جامعه جهانی برای برون‌‌رفت از مشکلاتی که جامعه انسانی را تهدید می‌کند که کرونا یکی از این مشکلات است و هم در فضای داخلی کشور. من فکر می‌کنم شکوه، عزت و سربلندی هر کشوری در وحدت بین مسئولان و مردم است؛ چرا‌که وحدت اقتدار می‌آفریند و می‌تواند پشتوانه محکمی در مقابل هر مشکلی باشد. به همین دلیل وحدت از‌جمله ضروریات زندگی اجتماعی محسوب می‌شود.

 طبق مطالعات انجام‌شده، موضوع وحدت و بحث از آن سابقه‌ای به قدمت زندگی بشر دارد؛ بشر آن‌گاه که پا به عـرصه وجـود گـذاشت و روحیات و نیازهای اجتماعی خود را درک کرد و فهمید که برای رسیدن به سعادت باید بـا هـمزیستی، همکاری، همدلی، همراهی و محبت و برادری با دیگر همنوعان خود رفتار کند، خود را نیازمند به مـوضوع وحـدت دیـد. این نیازمندی باعث شد که در طول تاریخ و در ادوار مختلف حیات بشری، آثار متنوعی از سوی مکاتب مـختلف فـکری درباره وحدت و ابعاد نظری و عملی آن به رشته تحریر درآید؛ چرا‌که انسان به خوبی به این درک و نتیجه رسیده است که به تنهایی نمی‌تواند هـمه نیازهای زندگی‌ خود را برآورده کند و به مشارکت دیگران برای رفع آنها نیازمند بوده و این نیاز، انسان را بـه تـشکیل زندگی اجتماعی ناگزیر کرده است. در سایه این وحدت در هر جامعه‌ای است که شاهد مسئولیت‌پذیری و انسجام اجتماعی بیشتر و همبستگی اجتماعی خواهیم بود که همه اینها می‌تواند پشتوانه بزرگی برای پیشرفت و توسعه باشد. البته ممکن است عده‌ای از افراد در سایه تفرقه و نفاق بتوانند به‌طور موقت به خواسته‌های غیر‌انسانی خود برسند، ولی بدون شک این راهی که انتخاب می‌کنند چیزی جز آسیب‌رساندن به دیگر انسان‌ها نخواهد بود؛ موضوعی که به نظر می‌رسد با فطرت انسانی تناسبی نداشته باشد و در هیچ‌یک از ادیان الهی بر آن (نفاق) تأکید نشده است.

امروز ما هم در شرایطی قرار داریم که بیش از هر زمانی باید مراقب باشیم تا زمینه‌ها را برای اتحاد و یکدلی فراهم کنیم و به خاطر ملاحظات مختلف، راه را بر تفرقه باز نکنیم و وحدت را جایگزین خوبی برای خروج از شرایط اختلافی قرار دهیم تا آرامش بیشتری را به جامعه برگردانیم.

به قول شاعر نامی صائب‌تبریزی‌ «چون پل ز سیل حادثه از جا نمی‌روند/ جمعی که بسته‌اند میان در میان هم»؛ چرا‌که اتحاد و با‌هم‌بودن از مصالح اجتماعی زندگی بشر است. نمی‌دانم با چه زبانی گفته شود همه ما به این درک می‌رسیم، در سایه وحدت است که قوی می‌شویم.

 اینکه شعار سال 2021 فدراسیون جهانی مددکاران اجتماعی هم با عنوان همبستگی اجتماعی و اتحاد جهان تعیین شده، از منظر ما مددکاران اجتماعی، نشانه‌ای دیگر از ضرورت این موضوع در جامعه و حوزه اجتماعی است. بپذیریم که به اتفاق جهان می‌توان گرفت.

انتهای پیام/