1400/06/31

بعد از 18 ماه که فرصت‌های آموزش حضوری را از دست دادیم، دیگر نمی‌توان یک حق را معطل نگه داشت و برنامه‌ریزان باید به‌دنبال روش‌هایی باشند که هر دو حق آموزش و سلامت با هم تأمین شود.

توانایی خودمراقبتی در افراد و به ویژه دانش‌آموزان در دوران همه گیری کرونا یک ضرورت است بنابراین ایجاد توانایی خودمراقبتی در تمام دانش‌آموزان و اطمینان از تحقق آن مقدمه زندگی با کرونا برای این گروه سنی است.

برای تحقق کامل توانایی ضروری و حیاتی خودمراقبتی در جهت زندگی سالم و امن کودکان و نوجوانان با کرونا، نهاد مدرسه به دلیل ماموریت ذاتی‌اش باید در این امر ورود پیدا کند از این رو نمی‌توان از نقش و تاثیر مدرسه بر ایجاد این توانایی در کودکان و نوجوانان صرف‌نظر کرد. این استدلال چشم ما را بر این واقعیت می‌گشاید که برای تحقق حق بر امنیت تحقق حق بر تربیت نیز ضرورت پیدا می‌کند و برعکس یعنی برای تحقق حق بر تربیت، حق بر امنیت نیز ضرورت دارد، این دو را نمی‌توان بدون همدیگر لحاظ کرد این دو حق نیازمند تحقق متقابل هستند، از این رو در سیاست‌گذاری‌های دوران کرونا باید حقیقت تحقق متقابل بین دو حق تربیت و امنیت را پذیرفت و آن را در تدوین سیاست‌ها مدنظر قرار داد.

برخی مخالفان بازگشایی مدارس ادعا می‌کنند که کودکانشان قادر به رعایت پروتکل‌ها نیستند و نباید به هیچ وجه وارد مدرسه شوند اما علت عدم رعایت پروتکل‌ها توسط دانش‌آموزان فقدان توانایی خودمراقبتی است، راه‌حل منصفانه محروم کردن نیست بلکه راه حل آموزش خودمراقبتی است، با این سیاست تا حد زیادی می‌توان اطمینان داشت که کودکان در مدرسه و در همه موقعیت‌های زندگی اجتماعی (زندگی با کرونا) از خود مراقبت خواهند کرد.

مدارس می‌توانند با دادن آگاهی‌های لازم برای مراقبت بهداشتی از خود و چگونگی آنها مانند زدن ماسک، ضدعفونی دست‌ها، فاصله گرفتن از دیگران و برپا کردن جلسات بحث و گفت‌وگوی کلاسی درباره ارزش و اهمیت این اعمال این منظور تا حد زیادی تحقق خواهد یافت. مدارس نیز این تجربه‌های آموزشی را دارند و به راحتی می‌توانند در صورتی که بسته آموزشی مناسبی فراهم شده باشد آن را عملیاتی کنند تا دانش‌آموزان به حدی از توانایی خودمراقبتی برسند.

معلمان پایه ششم ابتدایی که درس تفکر و پژوهش را تدریس کرده‌اند و دبیران درس تفکر و سبک زندگی در پایه های هفتم و هشتم متوسطه اول که تجربه تدریس در فضای گفتگویی را داشته‌اند برای این منظور بسیار مناسب هستند و می‌توانند توانایی خودمراقبتی و دیگرمراقبتی را به دانش‌آموزان منتقل کنند.

کسب توانایی حساسیت اخلاقی نسبت به دیگران و در نظر گرفتن سلامت و آسایش آنها به سادگی و سهولت حاصل نمی‌شود، این امر مستلزم اهتمام ویژه و شاید گفتمان‌سازی در مدرسه باشد. در هر صورت از ضروریات غیرقابل انکار برای تحقق و امنیت در سلامتی صرفاً توجه به خودمراقبتی نیست بلکه با توسعه توانایی اخلاقی دیگر مراقبتی است که می‌توان امنیت دانش‌آموزان را در مدارس بهتر و بیشتر تامین کرد زیرا اثر و نتیجه توسعه احساس مسئولیت نسبت به دیگران این خواهد بود که فرد از هرگونه عملی که می‌تواند نسبت به سلامتی دیگران آسیب زا باشد و موجب آزار آنها شود دوری خواهد کرد. این مسائل همان پادتن اجتماعی کرونا خواهد بود که با اهتمام ویژه مدرسه و ایجاد گفتگوهای اخلاقی در مدرسه پیش از هر ‌اقدام آموزشی رسمی میسر خواهد شد.

محمد حسنی

انتهای پیام/