سالار صحرانورد/ کارگران، تلاشگران عرصه ی تولید و صنعت، طلایه داران جبهه ی مقدم شکوفاسازی اقتصادی و عناصر وجدان بیدار و تلألو شرف جامعه هستند.
فقدان نگاهی همه جانبه به وضعیت طبقه کارگر و موقعیتی که در آن قرار دارند، موجب شده است تا برخی آگاهان این طبقه و پاره ای روشنفکران، چه در قامت افراد و چه در قالب احزاب طرفدار طبقه کارگر به چنان تحلیل های نارسا و ناکارآمد دست یازند که براساس آن تحلیل ها نه تنها شعارهای مطالباتی واقعی که نمادی از خواست های برحق و دست یافتنیِ کارگران است به درستی تدوین نشود، بلکه با طرح نظریه ها و شعارهای انحرافی و گاه مغایر و چه بسا متضاد با منافع این طبقه وسیع اجتماعی، موجب فروغلطیدن هرچه بیشتر کارگران در بی فرجامی «طبقه ی درخود» شود و تلاش های ارجمندی که طی سال های اخیر برای برون رفت از سرگشتگی و وانهادن جامه فترت و خمودگی از قامت طبقه کارگر ایران انجام شده است را عقیم گذارد.
بی شک کارگران یکی از مهم ترین اضلاع پویایی و شکوفایی سیستم اقتصادی کشور و بازوان رسیدگی به رشد و ترقی جامعه هستند و این نیروهای کار علی رغم برخوردار بودن حداقلی از امکانات و خدمات سخت افزاری، نقش بی بدیل و ویژه ای در ارائه ی محصولات و میوه های خوش خوراک صنعت و تولید به جامعه ی پهناور ایرانی را دارند و بی انصافی نیست بگوییم که حجیم ترین بار سیستم اقتصادی فلج یافته و تحریم زده و متورم کشوری بر روی دوش کارگران سنگینی می کند.
با این حال و متاسفانه کمر همت و حاکمیت اراده ی این نیروهای جان بر کف به دلیل سیاست های یک بام و دو هوایی و غیرمنسجم دولت در روابط بین الملل، بسمل شدن حقوق اساسی جریان کاروکارگری و چابک سازی نظام مطامع کارفرمایی در دادگاه قضاوت دولتی، بهره مندی از ابزارهای سرکوب به جای استفاده از ظرفیت قانون هنگام مواجه با مطالبات کارگران و بیمار بودن و نقض ساختار های حقوقی قانون کار و ارائه معافیت های ملزومه این قانون برای موشکافی و پیگیری حقوق اولیه و قانونی کارگران، خم شده است.
جامعه ی کارگران ایران علی رغم تسویه حساب های ناانصافانه و ایجاد تنگراه های کسب درآمد و سیاست های خنجر از پشت زن دولتیان، هموار ساز و چراغ راه مسیر تعالی و پیشرفت صنعت و تولیدات کشور بوده اند، کما اینکه سند اثبات حقانیت موضوع، برخورداری حداقلی کارگران ار ابزارهای سخت افزاری، عدم انطباق نرخ حقوق و دستمزد با ارتفاع سر به فلک کشیده و آسمانی تورم و رکود اقتصادی، استثمار حقوق اساسی کارگران با انعقاد قراردادهای سفید امضا و مجعول الهویه برای قرار دادن ایشان در لبه ی تیغ و صفحه ی پرتگاه اخراج از شغل، بهره مندی مازاد بر ظرفیت قوای فیزیکی و کالبد جسمانی کارگران با طراحی رسته ی دستمزد اضافه کاری چندرغازی و عدم ثبات امنیت شغلی در واحدهای تولیدی، صنعتی و بنگاه های اقتصادی است.
متاسفانه کارگران ایرانِ امروز در وضعیتی به مراتب بدتر از هر دوران دیگری زندگی می کنند. ولی با توجه به شرایطی که عصر اطلاعات فراهم آورده است، بسیار تاسف بار است که پراکندگی، از خود بیگانگی و درخودماندگی، ناباوری و دیگر باوری، فقر فرهنگی و رشد نایافتگی و عدم آشنایی به حقوق کار در طبقه کارگرِ ایرانِ امروز بیداد می کند. این همه به بروز فقرِ اقتصادی و ناتوانی در کسب امتیازات به حق زندگیِ اجتماعی و سیاسی در این طبقه، که وسعت وگستردگی جمعیتیِ آن درطول حیاتش بی سابقه است، چنین وحشتناک دامن زده است.
انتهای پیام/ |
