در روزهای همه‌گیری کرونا آنچه بیشتر از هر موضوع دیگری بشریت را نگران و مضطرب آینده کرده، حفاظت کلی از کودکان است. آنها ممکن است به اندازه سایر گروه‌ها مستعد ابتلا نباشند اما از نظر تاثیرات ثانویه همه‌گیری بر جامعه آسیب‌پذیرتر هستند.
پیشنهادات اخیر نهادهای درمانی و بهداشتی مبنی بر پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا در خانه ماندن است. این قطعا راهنمایی خوبی است اما آیا در این پیشنهاد، آسیب‌پذیرترین گروه جامعه هم در نظر گرفته شده‌اند؟ آیا اصلا خانه برای آنها امن‌تر است؟
گرسنگی، سوء تغذیه، استرس و سایر مواردی که سلامتی را به خطر می‌اندازد، ترکیبی از آسیب‌هایی هستند که کودکان کم برخوردار را در برابر ویروس کرونا آسیب‌پذیرتر می‌کند و به ایجاد یک سیکل معیوب از بیماری، فقر و مرگ کمک می‌کند چراکه فقر می‌تواند سرایت را تقویت کند و این سرایت می‌تواند فقر را عمیق‌تر کند.
اساسا در این روزها رفاه جسمی و روحی کودکان آسیب‌پذیر نادیده گرفته شده است و آنها در یک نقطه وانهاده اجتماعی رها شده‌اند. در شرایط کنونی آنها در واقع از یک اضطرار وارد اضطرار دیگر شده‌اند و چون طبقه اجتماعی‌شان بدون حفاظ مالی و غیرمالی است، وضعیت اضطراری در زندگی‌شان قاعده محسوب می‌شود. در طول زمان تاثیر همه‌گیری ویروس کرونا ممکن است به قدری وسیع و شدید باشد که فقر و آسیب‌های ناشی از آن را چندین برابر گسترده‌تر کند. افزایش شمار مرگ و میر جهانی در اثر ابتلا به ویروس کرونا تعداد زیادی از کودکان را بی‌سرپرست کرده است که مستعد سوءاستفاده می‌شوند و عدم امنیت مالی در بین خانواده‌ها باعث افزایش کار کودکان، ازدواج اجباری کودک و بارداری نوجوان و در نتیجه ترک همیشگی تحصیلی می‌شود.
کودکان محروم به طور کلی از حق آموزش مناسب برخوردار نبوده‌اند و روزهای شیوع کرونا و پس از کرونا برای بسیاری از آنها به معنای محدود بودن یا عدم تحصیل است چراکه آنها تخصص و ابزار لازم برای ارائه آموزش مجازی را ندارند و والدین اکثرشان هم یا سواد چندانی ندارند یا بیسوادند. این حجم از نابرابری‌های اجتماعی می‌تواند موجب انزوای بیش از پیش این کودکان، نارضایتی شدید از زندگی و جامعه، نفرت و عقده‌های اجتماعی، جدل‌های خانوادگی و افزایش نابهجاری‌ها و انحرافات اجتماعی شود. تجربه‌های نامطلوب کودکان در این دوران می‌تواند به گونه ای باشد که زندگی آنها و اطرافیانشان را تا آخر عمر تحت تاثیر قرار دهد.
بنابراین از آنجایی که انسان یک گونه اجتماعی است و همین ویژگی‌اش باعث می‌شود هنگامی که مسئله بقاء مطرح می‌شود با استفاده از خلقیات شگفت‌انگیز و خوب خود با هم مشارکت کنند و یکدیگر را یاری دهند، انتظار می‌رود مداخله‌های زود هنگام از طرف نهادهای حامی کودکان و دولت که بیشتر از همه مسئول است، برای جلوگیری از عمیق‌تر شدن آسیب‌های این کودکان وارد عمل شوند که در صورت بی‌تفاوتی این نابرابری ضد انسانی موجب تباهی جامعه انسانی می‌شود.
آصفه کامرانی
انتهای پیام/ |
