لعیا نورانی زنوز
"تولیدکنندگان در خط مقدم تحقق جهش تولید قرار دارند و اگر تسهیلات برای آنها فراهم کنیم، محیط کسب و کار را بهبود بخشیم و فرهنگ تولید و سرمایه گذاری را در جهت سرمایه گذاری تولیدی تقویت و حمایت کنیم می توانیم فضای مناسب برای جهش تولید فراهم کنیم. برای دستیابی به تولیدی پایدار و ارزآور که اشتغالی مطمئن را در پی دارد، تنها راه موجود حمایت از تولیدگران و فراهم سازی بستر سرمایه گذاری است"
این جملات، خروجی نشست اعضای کارگروه تسهیل و رفع موانع تولید استان است. آنچه از جملات مذکور مستفاد می شود عین واقعیت است. حقیقتا هم تمدن سازی و پویندگی هر جامعه ای با رونق تولید، کار و تلاش افراد محقق می شود، اما به حرکت در آمدن چرخه تولید نیازمند الزامات و ضروریاتی است که بدون آنها رونق یا جهش تولید نمی تواند اتفاق بیفتد.
یکی از عوامل مهم در توسعه اقتصادی و عرصه تولید "سرمایه انسانی" است که بخش اعظم آن را کارگران تشکیل می دهند.
کارگران، پیشرانان توسعه و جهش تولید هستند حال آنکه متاسفانه یکی از مشکلات ساختاری در اقتصاد ایران عدم توجه به جایگاه و قدرت نیروی کار و کارگری است و این سرمایه ارزشمند همیشه تحت فشارهای ناشی از کار، عدم امنیت شغلی، ترس از بیکاری و حوادث و ... هستند و از همه مهمتر تعیین حداقل دستمزد توسط دولت است که این مبلغ کمتر از خط فقر بوده و خیل عظیمی از کارگران برای تامین معاش اولیه خود در تنگنا هستند.
این تمام ماجرا نیست، به موازات رکود نسبی دستمزدها، موقتی سازی نیروی کار روی می دهد، قراردادهای دائمی به شدت کاهش می یابد، برون سپاری ها و استفاده از خدمات شرکت های پیمانکاری افزایش می یابد که در مجموع تاثیرات وخیم و ناگواری بر معیشت و حیات کارگران به دنبال دارد.
از این رو سازماندهی نیروی کار باید اولویت دولت در راستای کمک به رونق و جهش تولید و کسب سهم منطقی کارگران از منافعی باشد که به طور مشترک توسط کار، سرمایه، مدیریت و کارآفرینی حاصل می شود.
از دیگر الزامات رونق و جهش تولید، علاوه بر ایجاد زمینه های کار تولیدی با کیفیت، مشوق های تولیدی، قوانین و استعلام های دست و پاگیر و رفع محدودیت ها و انحصارات سرمایه گذاری، ایجاد ثبات اقتصادی و به دنبال آن افزایش سرمایه گذاری است، اما جذب سرمایه های داخلی و خارجی علاوه بر عزم جدی حاکمیت مستلزم وجود امنیت در جامعه است در غیر اینصورت سرمایه گذاری توجیه پذیر نبوده و سوددهی منابع مالی مردم در مشارکت در تولید تضمین نمی شود.
نکته مهم دیگر تخصص گرایی در بازار و رقابت در بازارهای بین المللی است که به عنوان ركن اساسي براي رسيدن به كيفيت مطلوب قلمداد می شود و بدون تردید فقدان آن باعث تشتت و آشفتگي در توليد و منتج شدن پروسه توليد به نتايج نامطلوب می شود.
تحقق این امر مهم نیازمند ارتباط مستقیم مراکز علم با مراکز تولید است، در دنیای کنونی که بر محور و مدار دانایی است، دانشگاه و صنعت دو نهاد کلیدی است که باید در ارتباط باهم باشند.
حال این سوال مطرح می شود که با توجه به شرایط بد اقتصادی به ویژه در سال جدید به دلیل شیوع کرونا و آسیب وارد شده به بخش اقتصاد، تحریم های سنگین، مشکل تامین کالای مورد نیاز بنگاه های اقتصادی، مسدود شدن کانال های ارتباط با بانک های بین المللی و بازارهای خارجی، جهش تولید با تولید داخلی امکان پذیر است؟ تولیدی که خود با مشکلاتی چون نقدینگی، عدم امکان مبادلات ارزی و مالی تولیدکنندگان با شرکای خارجی، بدهی‌های معوق واحدهای تولیدی به سیستم بانکی، اشکالاتی در مالیات بر ارزش افزوده، قوانین و مقررات ضدونقیض، اشکالات سیستم حمل‌ونقل، افزایش قابل توجه قیمت مواد اولیه داخلی و خارجی، تغییر مدام نرخ ارز و سایه سنگین آن بر اقتصاد، رکود بازار و کاهش ظرفیت تولید مواجه است!؟
تجربه تاریخی نشان داده است، رشد و پویایی در دل بحران ها به وجود می آید و بدون شک تحریم ها و سایر مشکلاتی که عنوان شد، فرصتی هستند تا موضوع تولید داخل و مشکلات آن بیشتر مورد توجه قرار گیرد تا اقتصاد مستقل و نیازمند دیگران نباشد.
به امید آن روز
انتهای پیام/ |
