لعیا نورانی زنوز/ قصه تکراری و پرغصه نابرابری فرصت های آموزشی داستان دیروز و امروز نیست، شرایط برای آنهایی که دارند فرقی ندارد در هر موقعیتی از بهترین آموزش ها بهره می برند و آنها که ندارند، رنج عسرت و نابرابری ها را با تمام وجود حس می کنند و در نهایت قید درس و مشق را می زنند.
برای این کودکان تفاوتی هم ندارد که در کلاس درس حضور داشته باشند یا آموزش ها به صورت مجازی باشد، چه بسا در این روزهای کرونایی مصائب آموزش مجازی بیش از پیش نمایان و دردسرساز شده است چراکه دانش آموزان در برخی از مناطق محروم و روستاهای دورافتاده از ابتدائی ترین امکانات تحصیل مجازی برخوردار نیستند.
برخی از این دانش آموزان توانایی خرید اینترنت ندارند، برخی ها به اینترنت پرسرعت دسترسی ندارند یا قطع و وصل اینترنت امکان مشاهده فیلم ها و فایل های پرحجم را نمی دهد، والدین خیلی ها هم که تنها درآمدشان از محل یارانه است به تلفن همراه دسترسی ندارند و زیرساخت های محدود پیام رسان های فارسی نیز خود داستان دیگریست.
بنابراین در این جنگ نابرابر باز دانش آموزی که از امکانات رفاهی مناسبی برخوردار است پیروز میدان می شود و دانش آموزان بااستعداد خانواده های محروم، محروم تر.
پس باید چاره ای اندیشید، "تعلیم و تربیت" موضوعی گذار نیست که به سادگی از کنار آن گذشت، جامعه به انسان هایی نیاز دارد که عادل و عامل باشند، بدون تردید این افراد را سیستم آموزش و پرورش تربیت می کند پس به مدارس عادل نیاز داریم اما شواهد نشان می دهد که این سیستم به جای اینکه ساختاری برای بازتولید عدالت باشد، ساختارهای ناعادلانه را پی ریزی می کند.
اگر مدرسه محملی برای قانون پذیری، جامعه پذیری، شکل گیری هویت فردی و آمادگی برای زندگی شایسته است پس این حق همه کودکان است که از فرصت برابر بهره مند شوند همانطور که قانون هم به آن تاکید می کند.
امید که سایه سنگین این بیماری از سر تمام هم میهنانمان برداشته شود و صدای زنگ مدارس بار دیگر طنین انداز شود اما ضروری است آموزش و پرورش قبل از آسیب جبران ناپذیر هر چه سریعتر فکری به حال دانش آموزان محروم کند و زیرساخت های آموزش مجازی را مهیا و این اوضاع را نه برای امروز بلکه برای آینده سر و سامان دهد.
پس همت کنید که وقت تکاهل نیست!
انتهای پیام/ |
