شماری از نامزدها در جریان رقابت‌های انتخابات مجلس از شعارهای قومیتی به عنوان ابزاری برای تکیه‌زدن بر کرسی نمایندگی بهره‌می‌گیرند؛ اقدامی که منجر به تحریک قومیتی و در نتیجه به‌خطر افتادن اتحاد و انسجام ملی می‌شود.

استفاده از شعارهای قومی و تلاش برای بهره‌گیری از برخی شکاف‌ها جهت تهییج احساسات مردم و در نتیجه کسب پیروزی در انتخابات، از پدیده‌هایی است که طی سال‌های گذشته در انتخابات مختلف بروز پیدا کرده است. البته مسئله شعارهای قومی در انتخابات مجلس پررنگ‌تر از انتخابات ریاست‌جمهوری، خبرگان رهبری و شورای شهر و روستا است.

تنوع قومی در برخی شهرها و حوزه‌های انتخاباتی، باعث طمع عده‌ای از نامزدهای انتخاباتی مجلس برای پیروزی آسان از طریق دست گذاشتن روی این شکاف‌ها شده‌است.

در این شهرها تجربه چند انتخابات گذشته نشان می‌دهد که شعارهای قومی نقش ملموسی در نتایج انتخابات پیدا کرده و برخی با همین موج‌سواری ها توانسته‌اند به اهداف خود دست‌یابند.

موج‌سواری روی شعارهای قومی در مناطقی که دارای تنوع قومیتی است و سال‌ها از ورای مرزها با تهدیداتی روبرو بوده، مسئله مهمی است که باید مورد توجه قرار بگیرد.

سوءاستفاده از مطالبات قومی در کنار آثار منفی مختلفی که در کوتاه‌مدت و بلندمدت به بار می‌آورد می‌تواند تمامیت ارضی و اتحاد ملی کشور را دچار خدشه کرده و در بین مردم نفرت را گسترش دهد.

شعارهای قومیتی در جامعه ای طرح می‌شود که در ساختار سیاسی و حقوقی آن نگاه قومیتی و نژادی حاکم نیست و در سطوح مختلف ساختار اداری و سیاسی، مردم شهر و قومیت‌های مختلف حضور دارند. علاوه بر این‌ها مردم ما همگی فارغ از تفاوت‌ها دارای عناصر هویتی مشترکی هستند که منجر به ملت‌سازی در کشورمان شده و عناصر هویتی مشترک نباید با شعارهای قومیت گرایانه تضعیف شود.

در قوانین انتخابات مجلس مصوب سال ۱۳۶۲ و سال ۱۳۷۸ نه در زمینه ممنوعیت‌ها و نه در زمینه مجازات‌ها اشاره‌ای به مسئله ایجاد تفرقه قومی نشده است. در ماده ۲۷ قانون مصوب سال ۶۲ که به جرایم پرداخته اشاره‌ای به مسئله تفرقه قومی به چشم نمی‌آید و این مسئله جرم انگاری نشده است.

همچنین در ماده ۳۲ این قانون که به افراد محروم از نمایندگی مجلس اشاره می‌کند هم مسئله تفرقه قومی و کسانی که به این مسائل دامن می زند وجود ندارد و قانون‌گذار از کنار این مسئله مهم و حساسیت‌برانگیز با سکوت عبور کرده‌است.

در قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی مصوب سال ۱۳۷۸ که در واقع اصلاح قانون قبلی در این زمینه است هم با وجود اصلاح در برخی مواد، مسئله شعارهای قومی و ایجاد تفرقه قومی و در نهایت تحریک قومی مورد توجه نبوده و این قانون هم سکوت کرده است.

در طرح اصلاح قانون انتخابات مجلس که از سوی شورای نگهبان رد شده و در حال حاضر با اصرار مجلس به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارجاع داده شده است هم فکری برای این مسئله نشده است.

در کنار عدم توجه به این مسئله، بحث استانی شدن انتخابات مطرح است که برخی ناظران سیاسی معتقدند این طرح در صورت اجرایی شدن منجر به تحریک گسل‌های قومی در کشور خواهد شد البته برخی دیگر هم می‌گویند اگر این قانون تصویب شود می‌تواند بخشی‌نگری‌ها را کاهش داده و توجه به منافع ملی را افزایش دهد و از این رهگذر طرح شعارهای قومی هم کم‌رنگ می‌شود.

حساسیت موضوع و اختلاف نظر کارشناسان باعث شده تصویب و اجرایی کردن قانون اصلاح انتخابات مجلس، نیازمند بررسی‌های دقیق کارشناسی از جنبه‌های مختلف سیاسی، امنیتی و فرهنگی باشد تا وضعیت سکوت قانون در قبال طرح شعارهای قومی را از این هم بغرنج‌تر نکرده و خود قانون عاملی برای افزایش این گسل‌ها نشود.

انتهای پیام/