مدتي است فضاي سياسي اجتماعي جامعه ما به لحاظ اخلاقي فضاي مناسبي نيست و گاهي آدمي را آزرده مي‌سازد. فضا به گونه‌اي است که مي‌توان گفت اخلاق، گمشده جامعه امروز نخبگان ماست.
عموماً فضاي سياسي اجتماعي جامعه توسط نخبگان آن ساخته مي‌شود و متأسفانه شرايط فعلي نيز، بيش‌تر توسط برخي نخبگان سياسي و اجتماعي به وجود آمده است و تأسف بيش‌تر آن که رسانه‌هاي مکتوب و مجازي نيز به گسترش اين فضا کمک مي‌کنند تا از اين رهگذر آمار توليد خبر خود را به هر قيمتي بالا ببرند.
صحت خبر، هيچ مجوزي براي سياسيون صادر نمي‌کند تا آن را در مجامع عمومي منتشر کنند. گاهي حد از اين هم بالاتر مي‌رود و مسائل شخصي برخي آدم‌ها از تريبون‌هاي رسمي افشا مي‌شود. قطعاً اين مسير، چون از مسير حقوقي و قانوني طي نمي‌شود، اخلاقي و بلکه شرعي نيست و نخبگاني که چنين رويه‌اي را براي از ميدان به در بردن حريف خود انتخاب کرده‌اند، واجد اخلاق سياسي نيستند. اگر چنين رويه‌اي به يک عادت سياسي اجتماعي تبديل شود و به تدريج رنگ رفتار به هنجار را به خود بگيرد، نوبت به همه خواهد رسيد و در آن روز، حيثيت افراد مورد آسيب جدي قرار مي‌گيرد و تخريب مي‌شود.
فضاي سياسي فعلی به دليل نزديک شدن به ايام انتخابات مجلس کمي متفاوت‌تر از گذشته مي‌شود و تيرگي رفتارهاي سياسي در برخوردها، سخنراني‌ها، خطابه‌ها و اظهارنظرها برجسته مي‌گردد.
به دليل نزديک شدن به انتخابات مجلس، برخي به دليل اداي تکليف، برخي به جهت معرفي دست آوردها و برخي هم به دليل ابراز ديدگاه‌هاي شخصي و برجسته کردن خود اظهارنظرهايي مي‌کنند که در گذشته از سوي آنان صورت نمي‌گرفته است.
اگر نقد، سؤال و ضرورت به طرح مسائلي وجود دارد چرا روابط دوستانه، برادرانه و اخلاق‌مدارانه مبتني بر هويت ايراني-اسلامي را فراموش کرده و زنگ انتخابات، چالش‌ها و حواشي آن را قبل از شروع مي‌زنيم؟ نهج البلاغه به ما چنين مي‌آموزد کلّ دنيا، مزيت‌ها و موقعيت‌هاي آن، پديده‌اي کم ارزش است، از اين جهت که نبايد به آن دل بسته شد، چرا که با وابستگي به دنيا ارزش و منزلت انسان پايين مي‌آيد. بنابراين اگر نگاه مسؤولان به دنيا، نگاه «وابستگي» نباشد و فقط به عنوان مرحله «خدمت به مردم» باشد، به طور قطع خشونت‌ها و پرخاشگري‌ها در ادبيات آن‌ها ديده نمي‌شود، زيرا دنيا از نظر آن‌ها بي‌ارزش است.
در سيره حضرت امام خميني(ره) نيز ديده مي شود ايشان حتي با دولت مرداني که پا را فراتر از حق گذاشته‌اند هم بسيار مشفقانه و دلسوزانه سخن مي‌گفتند و هرگز از واژه‌هاي سخيف، سبک، خشونت آميز و موهن استفاده نمي‌کردند، کلام امام هميشه با متانت، نجابت، لطافت و جذابيت همراه بود، ايشان حتي در برابر کسي که رو در روي مردم و نظام اسلامي ايستاد هم از ادبيات زننده استفاده نکردند.
افرادي که در هيأت سياسي هستند يعني چه آن‌هايي که در رأس کار قرار دارند و چه آن‌هايي که در کنار بوده اما هميشه آمادگي ورود به عرصه سياست را دارند، ادبيات قدرت را در جامعه تعريف مي‌کنند.
به عبارتي اين افراد با نوع رفتار، اعمال و حرکات خود ادبياتي را رواج مي‌دهند که مردم عامه در همه جا از تاکسي گرفته تا کوچه و بازار از آن استفاده مي‌کنند، ادبياتي که حتي موضوع بحث خانواده‌ها مي‌شود. يکي از اثرات مخرب ادبيات غيرمحترمانه سياسيون تغيير سبک گفتاري و رفتاري مردم است؛ هر چه قدر گفتار غيرمتعارف و رفتار نابهنجار از سوي سياسيون بيش‌تر در جامعه رواج يابد، اين نوع ادبيات براي مردم عادي‌تر مي‌شود، مردم فکر مي‌کنند که اين عمل طبيعي است.
در بسياري از کشورها وقتي شما به فردي تهمت مي‌زنيد اگر ثابت شود که دروغ گفته‌ايد به شدت مجازات مي‌شويد، اما وقتي اين فرد تنبيه نشود، رفتار خود را ادامه مي‌دهد و اين رفتار به تدريج به يک هنجار تبديل مي‌شود، در حالي که اگر جلوي اين رفتارها به ويژه از سوي افراد سياسي گرفته شود، نظم اخلاقي در جامعه ايجاد مي‌شود، نظم اخلاقي مثل نظم ترافيکي است و نبود آن امنيت را از روح و روان مردم سلب مي‌کند.
سپیده کامرانی
انتهای پیام/ |
