کودکان خردسال با مادران خود در بندهايي از زندان زنان حضور دارند. اين کودکان به‌دليل محدوديت‌ها و مشکلات موجود در زندان همراه با زنان زنداني مختلف نگهداري مي‌شوند که همجواري آنها با اين افراد مخاطراتي را براي کودک به‌دنبال دارد. بنابراين مادران نگراني زيادي نسبت به امنيت کودکان در محيط زندان احساس ميکنند.
شرايط زندان و سبک‌معماري سلول‌ها از نظر رنگ‌آميزي، نورگيري اتاق و چيدمان اتاق براي کودک در حال رشد چندان مناسب نيست. فضاي استقرار کودک بايد از استانداردهاي لازم برخوردار باشد. با اين شرايط بايد مهدکودک‌هايي به‌صورت اختصاصي براي کودکان طراحي شود تا آنها سنين رشد خود را که توأم با شکوفايي ذهني و جسمي آنهاست در آنجا بگذرانند.
در حال حاضر بهزيستي مجوز ساخت مهدکودک در زندان ها را صادر کرده و بناست به‌زودي شاهد اين اتفاق باشيم. متاسفانه درهاي زندان زنان بر نيکوکاران بسته است و آنها به سادگي امکان بازديد از زندان و آگاهي از نيازهاي زندانيان را ندارند. اين زندان ها نيازمند ايجاد مهدکودک، فضاي سبز و درختکاري هستند. برخي از نيکوکاران علاقه‌مند بازديد از زندان زنان و مشاهده مشکلات زندانيان هستند اما تاکنون با اين کار مخالفت شده است.
سازمان زندان‌ها، قوه قضائيه و مسئولان در اين زمينه بايد اقدامات لازم را به منظور ارائه خدمات و امکانات مورد نياز به زندانيان انجام دهند. به موضوع ساخت مهدکودک در زندان‌ها تاکنون به درستي پرداخته نشده و مسئولان تا سال‌هاي اخير توجه زيادي به اين مساله نکرده بودند. البته عدم اجازه براي رفت‌وآمد فعالان اجتماعي و نيکوکاران نيز مزيد بر علت شد تا مسائل زندان‌هاي زنان بازگو نشوند. اما طرح ايجاد مهدکودک در زندان‌ها سبب توجه به مشکلات کنوني زندان زنان شد. اگر نيازهاي زندان زنان مداوم بازگو نشود به مرور توسط مسئولان و مردم فراموش مي‌شوند. رهبر معظم انقلاب درباره موضوع آسيب‌هاي اجتماعي گفتند اين موضوع مورد غفلت قرار گرفته است. علت اين غفلت عدم طرح اين موضوعات در جامعه، بي‌توجهي به آنها و از دست رفتن فرصت مناسب براي برنامه‌ريزي درباره آنها بود.
فعالان اجتماعي معدودي درباره زنان زنداني صحبت ميکنند و به ميزان کمي به آن پرداخته مي‌شود. نپرداختن به يک موضوع سبب عدم ارائه راهکار در مورد آن مي‌شود بنابراين نياز است که درباره مشکلات داخل زندان‌هاي زنان صحبت شود.
در صورت بيان اين مسائل در نهايت مسئولان به کم‌کاري خود در اين زمينه اعتراف ميکنند، اما اگر مسئولان از اين نتيجه‌گيري فرار کنند و به آن نرسند اصل موضوع پنهان باقي مي‌ماند.
اصلي‌ترين شالوده شخصيت کودکان در کودکي و زير پنج سال شکل مي‌گيرد، کودکان مادران زنداني تا دوسالگي زمان خود را در زندان سپري ميکنند و اين حقيقت اثرات منفي و ماندگاري بر ضمير ناخودآگاه آنها خواهد گذاشت که نمود آن را در بزرگسالي اين کودکان مشاهده مي‌کنيم. بنابراين بايد هر چه سريع‌تر براي ايجاد مهدکودک در زندان‌ها اقدام شود.
برخي از مادران، کودکان خود را در زندان ها به دنيا مي‌آورند و بنابراين کودک تا ساليان سال در زندان و همراه با مادر حضور دارد. محل خواب اين کودکان در يکي از تخت‌هاي دو سه طبقه سلول و در کنار مادر است و مادر و کودک همراه با هم از يک تخت استفاده ميکنند. اين هم‌بستري مشکلات زيادي براي سلامت کودک ايجاد مي‌کند و ممکن است مادر به اشتباه روي کودک افتاده و او را در خواب خفه کند. در مواردي کودک به‌دليل استفاده از شير مادر اوردوز کرده زيرا شير مادر حاوي متادون بوده است. اين حوادث ثبت و گفته نمي‌شوند و اذهان عمومي جامعه از آنها ناآگاهند زيرا به گوش آنها نمي‌رسد، علت اين ناآگاهي را نيز بايد در بسته‌بودن در زندان زنان بر نيکوکاران و فعالان اجتماعي جست‌وجو کرد.
تفاوت در ارائه خدمات‌رفاهي به مادران به‌دليل وجود کودکان است و نمي‌توان حضور کودکان در زندان را ناديده گرفت و او را قرباني شرايط مادر کرد. شرايط فعلي کنوني کودک را قرباني مادر کرده است. يکي از حقوق کودک برخورداري از همجواري با مادر است، بنابراين بايد مادر خدماتي متمايز نسبت به زنان مجرد زنداني دريافت کند.
به‌عنوان مثال هنگامي که کودک همراه با مادر و در يک تخت مي‌خوابد در هنگام گريه شبانه کودک، مادر و کودک توسط همبندي ها مورد بدرفتاري قرار مي‌گيرند و مادر محيط آرامي را همراه با کودک خود تجربه نمي‌کند. اتاق مادر و کودک به مادر در زمينه ايجاد محيطي آرام براي کودک بسيار کمک مي‌کند. مادران به‌دليل شرايط روحي آشفته خود بايد در کلاس هاي تشکيل شده در زندان شرکت کنند بنابراين در اين ساعات کودک بايد در مهدکودک زندان باشد.
در نهايت بايد گفت، حضور در زندان براي کودک مناسب نيست و بايد آسيب روحي وارده به کودک را به هر نحو کاهش داد.
فاطمه دانشور
انتهای پیام/ |
