نامزدهای انتخابات مجلس شورای اسلامی در شرایط کنونی جامعه باید برنامه‌هایی را مطرح کنند که منافع و مصالح مردم را در نظر گرفته و صرفا تبلیغات انتخاباتی نباشد.
سخت‌ترین کار این است در برابر مردمی که به‌شدّت در تنگنای معیشت قرار دارند و به نان شب محتاجند، از برنامه‌ها و روش‌ها سخن به میان آوریم؛ چه، این‌کار آنها را به یاد تجربه‌های تلخ و ناکارآمدی می‌اندازد که اندکی را در حافظه تاریخی‌شان حک کرده و به‌یاد دارند و به‌یاد داریم.
ما همچنان آگاهانه امّا بی‌نتیجه بر بیانِ برنامه‌هایمان پای می‌فشاریم و این بی‌فایده است. برنامه‌هایِ بلند بالا و اغلب کپی‌برداری‌شده درباره محیطِ زیست، اقتصاد، فرهنگ، سیاست، حقوق فردی و جمعی و عدالتِ اجتماعی که از زبان خیلی‌ها در کتاب‌ها بیان می‌شود و آسایش و رفاه را برای مردم نوید داده و می‌دهد.
پرسش این است؛ از میانِ برنامه‌های پیشنهادی، کدام یک در گذرِ این سال‌ها درست و به‌جا اجرا شده اند؟ خواندن و شنیدن این برنامه‌هایِ اغلب بی‌پشتوانه از حوصله‌ی این روزهای مردمِ خسته، درمانده، ناامید، به شدّت عصبی و ناراحت خارج است. بدتر از آن، دیدن و شنیدن کلمه برنامه درست چند ماه قبل از انتخابات است.
شهروندان وقتی می‌بینند و می‌شنوند، آن همه سال هیچ خبری نبوده و بعد به یکباره و در عرضِ چند ماه سیلِ شتابانی از برنامه‌ها از سوی کسانی که نه برنامه خوانده اند و نه با برنامه و برنامه‌ریزی آشنایند به سویشان سرازیر می‌شود، احساس می‌کنند، مورد تحقیر و اهانت قرار گرفته و به فهم و درکشان بی حرمتی آشکار روا شده است. تمام این حرف‌ها یک طرف، داغ آنانی که در چشم به‌هم‌زدنی بر خر مُراد سوار شده و همچنان دوست دارند سواری کنند، یک طرف ماجرا است. قسمت دیگر ماجرا، دست‌چین‌های شعارمحور و فرصت‌طلب که جز به منافع و مصالح خود، نزدیکان، یاران گرمابه و گلستان و حامیان خط و ربط به اصطلاح سیاسی‌شان فکر نکرده و نخواهند کرد.
از طرفی مگر غیر از این است که سرفصل‌های بهترین برنامه‌های توسعه را می‌توان ظرفِ چند ساعت جست‌وجو در صفحات علمی از اینترنت دریافت کرد؟ این فصلِ داغ برنامه‌بازی و برنامه‌سازی و برنامه‌ریزی را خود مردم سال‌ها تجربه کرده و درست از همان پایان زمانِ رای‌گیری، آثار عملی‌اش را شاهد بوده اند.
ما دائماً روی بیان برنامه‌هایمان پافشاری کرده‌ایم و این بی‌فایده است، زیرا مهمتر از آن پاسخ دادن به چند سئوال است که همه‌گاه در جان و ذهن مردم جریان دارد و تاکنون پاسخی درست و درخور دریافت نکرده اند؛ از جمله اینکه چگونه می‌توان، این همه برنامه‌های رنگارنگ و نشدنی را عملی ساخت؟ چند نفر از این منتخبان به وظیفه قانونی‌شان عمل کرده و به سوگندی که در جایگاه امانت‌دار مردم یاد کرده‌اند، همچنان وفادار مانده و از حقوق ملّت، نه در شعار که در عمل دفاع کرده و هزینه‌اش را هم پرداخته‌اند؟
چگونه می‌توان فردا پای قولی که امروز داده می‌شود، ایستاد و به وعده‌های داغ روزهای انتخاباتی جامه عمل پوشاند؟ راستش را بخواهید، اگر به وقت جواب، من به تو نگاه کنم، تو به آن یکی و او به آن دیگری، نه آن وقت باز هم نمی‌شود، برنامه‌ها را پیش برد.
این‌گونه باز هم در بر همان پاشنه چرخیده، آش همان آش خواهد بود و کاسه همان کاسه و حقوق ملّت به سبک و سیاق گذشته در حاشیه و شهروندانِ باز هم نومید و پشیمان.
علی مدنی‌پور
انتهای پیام/ |
