اصولا در جامعه يکي از عناصري که لازم و ضروري است و نبودش مي‌تواند مشکلات بزرگي را ايجاد کند، اميد به آينده و نشاط است. اگر در بين مردم اميد نباشد هيچ حرکتي براي انسان معنادار نخواهد بود و تمامي حرکت‌ها منجر به شکست خواهد شد. در منابع روايي نيز داريم که پيامبر گرامي اسلام مي‌فرمايند: «اميد و آرزو رحمت الهي است و اگر اميد نباشد هيچ باغباني نهال خود را در زمين نمي‌کارد و هيچ مادري فرزند شيرخوار خود را شير نمي‌دهد. اين اميد است که چنين حرکت‌هايي را در فرد و جامعه ايجاد مي‌کند. پس وجود اميد و نشاط در جامعه امري بسيار ضروري و روشن است. به‌خصوص در شرايطي که اکنون در آن قرار داريم از نظر بين‌المللي، فشارها و تحريم‌ها، از نظر داخلي مشکلات اقتصادي و در پايان سال نيز انتخابات سرنوشت ساز مجلس را داريم. حال بايد ديد که اين اميد چگونه در جامعه شکل پيدا مي‌کند و در نقطه مقابل؛ ياس، نا اميدي و کرختي در جامعه معلول چه عللي است. قطعا هر يک از پديده‌ها علت يا عللي دارند که بايد آن را دنبال کنيم. البته با توصيه کردن، رهمنود دادن و بخشنامه صادر کردن کاري انجام نمي‌شود.
به‌نظر مي‌رسد که بايد در راستاي 3 عامل از سه ناحيه فعاليت شود تا اين اميد در جامعه تقويت گردد و مردم بتوانند خود را براي آينده بهتر آماده کنند. عامل نخست به حکومت مربوط مي‌شود، دستگاه‌هاي حکومتي اعم از قواي سه‌گانه و نهادها بايد در عمل کاري کنند که اعتماد و اطمينان مردم بيشتر شود و اميد مردم افزايش پيدا کند. البته نه در سخنراني و گفتار بلکه مردم بايد در عمل به آينده اميدوار شوند.
دولت، مجلس و قوه قضائيه که به نحوي زندگي مردم در دست آنهاست، بايد اقداماتي انجام دهند که تا سر حد امکان مشکلات مردم را بر طرف کنند تا مردم نيز به آينده، زندگي و شغل خود اميدوار شوند.
مردم بايد اقدامات خالصانه، ايثارگرانه و شجاعانه‌اي را از مسئولان ببينند. وقتي مردم ببينند که مسئولان وارد صحنه شدند و در حال خدمت هستند نسبت به تغيير شرايط اميدوار مي‌شوند، هر چند که کمبود‌ها و کاستي‌هايي را مشاهد کنند. بنابراين دولت و مجلس بايد کاري فوق‌العاده انجام دهند. البته آنچه قابل ملاحظه است اينکه احساس نمي‌شود که دولت و مجلس بخواهند کارستاني انجام دهند و اين حرکت‌هاي لاک‌پشتي و آرامي که انجام مي‌شود، نمي‌تواند اميدآفرين باشد. در حالي که امروز کشورمان نياز به شوکي اميدبخش و حرکتي شجاعانه دارد که مردم را نسبت به آينده خود اميدوار و به حاکميت علاقمند‌تر سازد.
از سوي ديگر نخبگان و افرادي که در جامعه تاثيرگذار هستند، قلم به‌دستان، تريبون‌داران و منبر‌داران بايد به مردم اميد دهند و ترسيم کننده آينده‌اي روشن باشند. اين در حالي است که برخي از منبرها بذر يأس و نااميدي و بي‌اعتمادي در جامعه پخش مي‌کنند.
بخش سوم نيز مربوط به خود مردم مي‌شود که بايد شرايط موجود را ببينند و ملاحظه کنند که در چه شرايطي قرار گرفته‌ايم. درست است که اشکالاتي به مجلس، دولت و قوه قضائيه وارد است، اما واقعيت موجود را بايد در نظر گرفت.
به هر حال نبايد بلند پروازي کنيم، انتظاراتمان نبايد حداکثري باشد و بايد با لحاظ شرايط به انتظارات حداقلي اکتفا کنند. اگر اين 3 عامل دست به دست هم دهند و هر 3 در کنار هم باشند، مي‌توان تحولي روحي و رواني و اميد و نشاطي در جامعه ايجاد کرد که هم موانع برطرف شود و هم توان بيشتري براي مقابله با تحريم‌ها و فشارها به‌وجود آيد. در اين صورت مردم براي حضور پرشور پاي صندوق‌هاي راي آماده خواهند شد.
انتهای پیام/ |
