این روزها در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی چالشی با مضمون «عکس پیری» فراگیر شده که با استقبال گسترده‌ای نه‌تنها از سوی مردم جامعه ما بلکه دیگر کشورهای دنیا روبه‌رو گشته است. چنانکه دوستی به مزاح می‌گفت دنیای مجازی فعلا تبدیل به خانه سالمندان شده است.
نکته جالب ماجرا برای نگارنده آن بود که آدمی چرا آن‌قدر در پی یافتن پاسخ‌هایی در مورد آینده خویش است و سعی دارد به عصر پیری و کهنسالی خود سفر کند و آن روزها را ببینید، بسنجد و مزه‌مزه کند؟ همه می‌دانیم که این دست نرم‌افزارها قطعا با کمک تعدادی ربات و کدهای برنامه‌نویسی چهره افراد را طراحی می‌کنند که بدون تردید از واقعیت آینده ما بسیار به دور خواهند بود، مثلا خود من. دو عکس از خودم به قورت این اپلیکیشن دادم که دقیقا دو عکس گوناگون از دوران پیریم نمایش داد. یکی عینهو هلو زیبا آبدار بودم و یکی دیگر گیلاس پلاسیده.
واقعا مهم نیست پیری ما چگونه خواهد بود و وسیله‌ای هم نمی‌توان یافت که چهره ما را در پیری بازسازی کند، زیرا همه‌چیز بستگی به وضعیت اجتماعی، نوع تغذیه و وضعیت آب‌وهوای محیط زندگی‌مان دارد.
فرض کنید چندسال دیگر برحسب اتفاق محل زندگی ما در یک محیط بد آب‌وهوا که از کمترین امکانات رفاهی و بهداشتی نیز برخوردار نیست، باشد و یا شایدم برعکس. آیا قبول دارید اگر محل زندگی شما در بلاد خوش‌آب‌وهوا باشد و من در جایی بدآب‌وهوا، قطعا ساختار، شفافیت و زیبایی صورت شما در پیری با من بسیار متفاوت خواهد بود؟ شاید مرزبندی‌های سیاسی و اجتماعی اختلافاتی را در میان انسان‌ها به وجود آورده باشد اما در واقع ذات و سرشت تمام آدم‌ها یک‌جور است، شادی و غمشان یکی است.
هیچ انسانی از دیدن یک گودال پر از زباله و کثافت لذت نمی‌برد، هیچ‌کس حاضر نیست درون یک سطل زباله نفس‌های عمیق و دل‌انگیزی بکشد، ما انسان‌ها زیبایی‌ها را دوست داریم، عشق را می‌پسندیم، گل‌ها را بو می‌کشیم و در دامن طبیعت لذت می‌بریم.
چالش عکس پیری یک سرگرمی بیشتر نیست اما واقعا مهم نیست پیری و آینده چه می‌شود. زندگی تنها زمان حال است و بس.
فرشید محمدی
انتهای پیام/ |
