دکتر علی معین فر/ حضرت علی (ع) در نامه ای به یکی از کارگزاران (فرماندران) خود که از یاران نزدیک و قابل اعتماد وی بود و همراه آن حضرت در جنگ ها شرکت کرده بود اما بعدها مرتکب خیانت در اموال عمومی شد، چنین می نویسد: پس از یاد خدا و درود، همانا من تو را در امانت خود شرکت دادم و همراز خود گرفتم و هیچ یک از افراد خاندانم برای یاری و مددکاری وامانت داری چون تو مورد اعتمادم نبودند.

آن هنگام که دیدی روزگار بر پسر عمویت سخت گرفته و..... پیمان خود دگرگون ساختی و...با دیگر خیانت کنندگان خیانت کردی. گویا تو در راه خدا جهاد نکردی و برهان روشنی از پروردگارت نداری و گویا برای تجاوز به دنیای این مردم نیرنگ می زدی و هدف تو آن بود که آنها را بفریبی و غنایم و ثروت های آنها را در اختیار گیری، پس آنگاه که فرصت یافتی شتابان حمله ور شدی و با تمام توان اموال بیت المال را که سهم بیوه زنان و یتیمان بود، چونان گرگ گرسنه ای که گوسفند زخمی یا استخوان شکسته ای را می رباید به یغما بردی و آنها را به سوی حجاز با خاطری آسوده روانه کردی بی آنکه در این کار احساس گناهی کرده باشی.

آیا به معاد ایمان نداری و از حسابرسی دقیق قیامت نمی ترسی؟ ای کسی که در نزد ما از خردمندان به شمار می آمدی، چگونه نوشیدن و خوردن را بر خود گوارا کردی در حالی که می دانی حرام می خوری! وحرام می نوشی! پس از خدا بترس و اموال آنان را باز گردان و اگر چنین نکنی و خدا مرا فرصت دهد با شمشیری تو را می زنم که به هر کسی زدم وارد دوزخ گردید.

سوگند به خدا اگر حسن و حسین چنان می کردند که تو کردی، از من روی خوش نمی دیدند تا آن که حق را از آنان باز پس ستانم و باطلی را که به ستم پدید آمده، نابود سازم.

پس دست نگهدار و اندیشه نما، فکر کن که به پایان زندگی رسیده ای و در زیر خاک پنهان شده و اعمال تو را بر تو عرضه داشته اند، آنجا که ستمکار با حسرت فریاد می زند و تباه کننده عمر و فرصت ها، آرزوی بازگشت دارد اما راه فرار و چاره مسدود است.(نهج البلاغه، نامه ۴۱: ۵۴۹_۵۴۷)

اعمال کنترل ونظارت بر مدیران، مسوولان، حاکمان و کارگزان دولت از سوی مردم به صورت مستقیم وغیرمستقیم در همه حال ضروری است چرا که قدرت افسار گسیخته فساد می آورد و ممکن است باعث انحراف حتی افرادی شود که در ابتدا قابل اعتماد و درستکار بودند زیرا حضرت می فرماید "گویا تو در راه خدا جهاد نکردی ..... و گویا برای تجاوز به دنیای این مردم نیرنگ می زدی" مقصود آن است که تو برای عوام فریبی و کسب پست و مقام تظاهر به ایمان به خدا و جهاد در راه او می کردی و منتظر بودی تا فرصت به یغما بردن اموال عمومی را به دست آوری.

در عصر کنونی و در جامعه امروزی ایران نیز وجود چنین افرادی کاملا ملموس و نمونه های آن فراوان است. بررسی دارایی های کارگزاران و مسوولین دولتی که طی مدت اندکی ثروت های کلانی برای خود دست و پا کرده اند و سبب فقر توده های گسترده از مردم ایران شده اند، پرده از نقاب چنین افرادی بر خواهد داشت.

۲-نامه امام نشان می دهد که داشتن سوابق درخشان یا خدمات گذشته مانع از مجازات مرتکبین به مفاسد اقتصادی نمی شود و هرگز نمی توان غارتگر بیت المالی را به خاطر خدمات گذشته از مجازات معاف کرد زیرا تاریخ مملو از خادمین خیانکار است. صراحت و قاطعیت امام به قدری است که می فرماید "به خدا سوگند اگر حسینم چنان می کردند؛ از من روی خوشی نمی دیدند تا آن که ...."

۳-حضرت در نامه خود ضمن نکوهش شدید فساد اداری و سوءاستفاده از اموال عمومی، بنا به نص صریح قران در "سوره ال عمران ایه ۱۰۴" به امر به معروف و نهی از منکر می پردازد.

۴-امام با قاطعیت فراوان اصرار بر بازپس گیری اموال عمومی و مجازات متخلفین بدون هیچ گونه مصالحه  یا مسامحه دارد.

انتهای پیام/