مهدی رستم‌لو/ با شروع تابستان و اوج گرما در کشور، به دلیل عدم قیمت گذاری مناسب و واقعی جهت اخذ درآمد به منظور سرمایه گذاری جهت احداث واحد های جدید تولید برق وتوسعه و ارتقای بهره وری واحدهای فعلی آن در طی سالهای گذشته، متاسفانه اکنون با مشکل کمبود برق مواجه شده و به‌ناچار اقدام به خاموشی‌های برنامه‌ریزی شده و بعضاً برنامه‌ریزی نشده نموده و در کنار آن مکرراً از مردم تقاضا شده است تا مصرف خویش را کاهش دهند؛ بلکه با مدیریت تقاضا و مصرف، این تابستان را بتوانیم حداقل با کمترین مشکل، خسارت و زیان پشت سرگذاریم.

اگر این روزها به ادارات مراجعه نمایید با اتاق‌های به‌نسبت کم نوری مواجه می‌شوید که طی دستورالعملی از سوی مسئولین کشوری(با تهدید به برخورد با مدیران اسراف کننده)، ادارات رأساً به خاموشی و کنترل شدید مصرف در مجموعه خویش، اقدام نموده‌اند.

در این بین اما، به‌نظر می‌رسد که مردم همراهی چندانی با این طرح نداشته‌اند چرا که به گفته مسئولان مرتبط، با کاهش 10 درصدی برق مصرفی، نیاز به خاموشی جهت کنترل و مدیریت بار برق از بین رفته و اساسا با مشکل کمبود برق مواجه نخواهیم بود. به نظر می‌رسد آنچه طی سالیان اخیر مشکل و دلیل این عدم همراهی است همان کلمه ساده «اعتماد» است.

«اعتماد» را در مراجع علمی بدین صورت تعریف کرده اند:«اعتماد انتظار مثبت از فردی است که از طریق کلمات، اقدامات یا تصمیمات فرصت طلبانه اقدام نکند و میتوان در شرایط مختلف به او متکی بود.»

اکنون به نظر می رسد سطح اعتماد مردم به مسئولان  پایین تر از همیشه است، نمود این امر در همین همکاری نکردن و همراهی نکردن با درخواستهای مکرر مسئولین در کاهش مصرف برق، مشهود است.

اگر بخواهیم به بررسی این که چرا اعتماد مردم به مسئولین روندی کاهشی داشته است بپردازیم، این خود حدیث مفصلی است که در حوصله این مقال نمی گنجد، تنها به ذکر این نکته بسنده می کنیم که این مردم با این همه مشکلات اقتصادی و معیشتی، چگونه به وعده و سخن مسئولین اعتماد نمایند در حالیکه غالب آنان را عالمان بی عمل و یا مجاهدان شنبه می بینند.

مردم در حالی که این روزها در مراجعه برای انجام امورات شخصی به ادارات با اتاق‌های کم نور مواجه می‌شوند و شب‌ها هنگامی که به همراه خانواده قصد شب نشینی در پارک‌ها و فضای باز را برای فرار از گرما داشته و در شهر گشتی می‌زنند، با مشاهده تابلوهای ادارات دولتی و بالاخص بانک‌ها که از ابتدای تاریکی هوا تا خود صبح روشن هستند، نزد خویش اینگونه تفسیر می‌کنند که این تابلوها وابسته به همان مسئولینی هستند که در روزها و اوقات اداری، آن گونه هستند و شب که می‌شود این گونه خود آن کار دیگر می‌کنند! به‌عبارتی سیاست یک بام و دوهوا !

به‌راستی اما همه نیک می‌دانیم هدف وسیله را توجیه نمی‌کند، تهدید به برکناری مدیران به‌خاطر عدم همراهی با مسئولین بالاتر، هیچ‌گاه به توسعه اعتماد منجر نخواهد شد، این زبان تهدید بین مسئولین ارشد کشوری تا مسئولین جزء ادامه خواهد یافت تا برسد به مردم، آیا این راهی است که کشور ها توسعه یافته رفته‌اند؟ مگر تعریف ما از توسعه چیست؟ مگر برداشت ما هنوز بعد از حدود یک قرن گام نهادن در مسیر توسعه، همان برداشت و درک زمانه صد سال پیش است؟ آیا هنوز در عصر ماشینیزم و ابزارگرایی مانده ایم!

پس بیایم اعتماد را توسعه دهیم و اولین شرط توسعه که زبان صداقت است را با مردم تمرین کنیم چراکه تنها راهگشا و حلال مشکلات جامعه همین واژه است، مسولین توجه داشته باشند روشنایی تابلوی اکثر ادارات، بیمه ها، بانکها در شب تنها برق را نمیسوزاند بلکه در کنار آن اعتماد مردم را نیز میسوزاند. پس بیایید برای توسعه اعتماد بین مردم و دولت اقدامات درستی انجام دهیم.

بزرگ فکر کنیم اما همین امروز از کوچک آغاز کنیم . . .

انتهای پیام/