یک روانشناس گفت: می‌توان بدون آسیب روحی به کودک او را درباره بدنش آگاه کرد.

به گزارش نای قلم، شیوا دولت آبادی در گفتگوی اختصاصی با تأکید بر نقش دانش، مهارت و درک حریم خصوصی در کودکان و نوجوانان، اظهار داشت: خلاء نبود آگاهی در کودکان و نوجوانان حفظ حریم خصوصی و کنترل رفتارهای خود یکی از عوامل ایجاد چنین حوادثی است. در این موارد نباید گناهی گردن کودکان و نوجوانان بیفتد، چراکه آنها محصول آموزش‌هایی هستند که ما به آنها می‌دهیم. در صورتی که آنها دغدغه حفاظت از خود را در قالب آموزش‌های متناسب دریافت نکرده‌باشند، این تقصیر متوجه آنها نیست.

وی با انتقاد از به کارگیری افراد فاقد صلاحیت اخلاقی یا دارای مشکلات روانی در ارتباط با کودکان نیز افزود: این افراد ممکن است همه جا حضور داشته باشند اما اینکه چگونه مخاطب در برابر آنها مقاومت کند و در صورت بروز مشکل به بزرگترها اطلاع دهد، نیازمند فرایند آموزش به موقع است که در حال حاضر جای خالی آن در جامعه دیده می‌شود.

این روان‌شناس با بیان اینکه اظهار کرد: در همه جای دنیا روی این مسائل کار شده است اما شاید استفاده از تجربیات کشورهای شرقی به دلیل نزدیکی بیشتر فرهنگی برای ما راهگشا تر باشد. نکته قابل تامل این است که در هر زمانی به هر کودکی می‌توان با زبان متناسبی بدون ایجاد هتک حرمت، آموزش‌های لازم را انتقال دهیم. همچنین این آموزش‌ها می تواند بدون ایجاد بی علاقگی به روابط اجتماعی ارائه شود. لازم نیست محتوای جنسی در قالب این آموزش‌ها وجود داشته باشد بلکه تنها لازم است محتوایی نظیر مراقبت از خود، به ویژه درباره اندام‌های خصوصی و حساس‌تر را به آنها آموزش دهیم.

 وی خلاء ارتباطی و راحت نبودن کودکان با والدین را یکی دیگر از عوامل ایجاد کننده چنین حوادثی دانست و  گفت: برخی از کودکان با والدین خود رودربایستی دارند و نمی‌توانند مسائلشان را  با آنها در میان بگذارند. اگر والدین فرصت کافی ندارند نیز این مدرسه است که می‌تواند به این کودکان و نوجوانان کمک کند؛ چراکه ۹۶ تا ۹۸ درصد بچه‌ها زمانی را در مدرسه گذرانده‌اند و این ظرفیت می‌تواند به آموزش درست کودکان کمک کند.

دولت آبادی با بیان اینکه در سال‌های گذار از کودکی به جوانانی، نوجوانان از دوستان، همسالان و گروه‌های بیرونی بیش از خانواده خود الگو می‌گیرند، اظهار کرد: خلاء بعدی در مورد نبود نظارت مدرسه بر رفتار کسانی است که با بچه ها در ارتباط هستند. باید بر رفتار این افراد مانند بحث‌ها، شوخی‌ها و ... آنها نظارت کرد. مهم این نیست که کودکان فقط حافظه خوبی داشته باشند یا ریاضیات و ...را یادبگیرند، بلکه بچه‌ها در مدرسه باید به شکل همه‌ جانبه آموزش ببینند. حتی خلاءهای خانوادگی آنها می‌تواند در مدرسه شناسایی شود و مورد بررسی قرار بگیرد. افراد فاقد سلامت روانی کافی ممکن است در همه جای دنیا دیده شوند اما مساله مهم اینجاست که ما چه قدر در برابر آنها مجهز شده‌ایم؟.

انتهای پیام/