غلامرضا ظریفیان/ در رابطه با این موضوع که باید به‌جای نادیده گرفتن جوانان از آنها به عنوان نیروی فعال درجامعه کمک گرفت، باید بگویم بخش قابل توجهی از جامعه را جوانان زیر 30 سال تشکیل می‌دهد. همچنین عموم این جوانان فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در انواع مقاطع عالیه هستند و با وجود شرایط موجود و این تفاوت فرهنگ و سبک زندگی و سایر موارد باید توجه داشته باشیم که همین جوانان در اصلی‌‌ترین مسائل سرنوشت‌ساز کشور حضور پررنگی داشته و دارند.

از اصلی‌ترین مواقع حضور جوانان می‌توان به روزهای انتخابات، از فعالیت در ستادهای کاندیداهای موردنظرشان گرفته تا روز رأی دهی، پای صندوق‌های رأی به‌خصوص درمورد فعالیت در ستاد آقای روحانی و طرفداری از ایشان اشاره کرد.

نکته دیگر اینکه این نسل به‌دلیل گسترش فناوری اطلاعات با دنیای اطراف آشنا شده و بسیاری از این نسل نیز مورد اقبال دانشگاه‌های سایر کشورهای جهان قرار می‌گیرند و این موضوع باعث مهاجرت نخبگان و دانش‌آموختگانمان به خارج از کشور می‌شود. مورد قابل توجه دیگر آنکه گفتن جمله «جوانان آینده‌سازان هستند» و «باید آینده را به‌دست جوانان داد» جز تکرار مکررات کاری نیست مگر آنکه توجه داشته باشیم اگر از جوانان انتظار آینده‌سازی داریم، پس باید امروزِ این آینده‌سازان را به نحوی بسازیم تا از پس فردای خود و ما برآیند. برخورد ما با این نخبگان امروز و رفتارمان با آنها باعث رشد و جهت دهی به آنها می‌شود.

در اعتراضات اخیر هم شاهد آن بودیم که بخش کثیری از مطالبه‌گران همین جوانان و دانشجویان بودند. باید اعلام کنم که نه فقط یک نهاد خاص، بلکه تمامیت نظام باید این نسل را به رسمیت بشناسد، چرا که نه فقط در انتخابات یک دولت که سرنوشت کلی جامعه ما به‌دست همین جوانان است و باید در ابتدا سمت‌های مدیریتی خرد و سپس مدیریت‌های کلان جامعه را به دستشان سپرد و به توانایی‌شان ایمان آورد. جوان اگر به هردلیلی احساس کرامت خود را از دست بدهد و به جای آن، حس حقارت و کم بودن به او دست دهد، آثار مخربی برای خود، خانواده و جامعه خواهد داشت. آثار مخرب برای خود جوان بروز یاس می‌شود. ولی نه یاس به معنای عام همه شناس که نمود بیرونی واضحی دارد، بلکه یاسی که فرد را دچار مالیخولیا و آسیب اجتماعی می‌کند و گرایشات خاص عرفانی پیدا خواهد کرد و بعضا دچار بحران هویت خواهد شد.

یاس در وجه پنهان خود می‌تواند در صورت شدت یافتن، به نوعی خشونت متکی بر هیجان و نه عقلانیت تبدیل شده و به شکل شجاعت بی‌مورد بروز داده شود. بنابراین باید امروز جوان و نیازها و خواسته‌های او را جدی قلمداد کنیم و اطمینان به او را در دل جامعه و مدیران مسئول و همچنین توانایی‌اش را در امور اجرایی جای دهیم. بیان اخیر آقای اسحاق جهانگیری بسیار گفته خوبی است ولی در عین حال همراه این جمله بنده نقدی هم بر ایشان و دولت دوازدهم وارد می‌دانم وآن این است که دولت دوازدهم حداقل باید برای ثابت کردن موافقتش با این مقوله، برنامه دقیق و روشنی را دررابطه با جوانان به‌طور دقیق بررسی کند.

نباید به جوانان نگاه ابزاری داشته باشیم که فقط در مواقع خاص از آنها حمایت کنیم و بعد از سرانجام ماجرا آنها را به حال خود رها سازیم. بلکه باید در ارتباط با مسائلی مثل سازمان ملی جوانان بررسی‌های لازم صورت بگیرد و همچنین‌درصدد درک خواسته‌ها، زبان و خود شخص جوان برآییم. جوانان ما چه زن و چه مرد باید بدانند توان دریافت پست‌های مهم دولتی و غیردولتی را دارند به شرط توانایی و دولت و سایر نهادها هم باید غفلت‌هایی را که درباره این نسل وجود داشته جدی بگیرند و برای رفع آن تلاش کنند.

انتهای پیام/