محمد خزائی/ چند هفته است که بحث ها پیرامون تغییر یا ابقا استاندار بالا گرفته است، هرکسی در حد وسع خویش و میزان اطلاعات و ارتباطاتی که با نهادها و یا اشخاص مطلع دارد به نقل اخبار می پردازد.
گاهی اخبار آنقدر متناقض شد که حوصله همه سر رفت! ولی همه اینها بخشی اجتناب ناپذیر از دنیای مجازی است. از منظر یک ناظر کنجکاو، آنچه در این مدت دیدم نکاتی را به ذهنم متبادر می سازد:
در این چند هفته نظاره گر این بودم که از سوی منتقدان و بلکه مخالفان استاندار، نه سوال درست و حسابی مطرح شد و نه از سوی موافقان جواب درست و حسابی داده شد!
ظاهرا بیشتر تخلیه هیجان بود تا یک پرسش و پاسخ مستدل و مستند. هرکس شواهد و عینیات خود را واقعیت محض پنداشته و دیگری را محکوم محتوم می دانست. سوالات و نقدها آنقدر کلی و کیلویی بود که نمی شد پاسخی بدانها داد و شاید فقط می شد کمی پیرامونشان توضیح داد. در کل عیب بزرگی که در این بین وجود داشت این بود که اطلاعات دقیق وجود نداشت و تقریبا همه از فقر اطلاعات رنج می بردند.
در حالیکه در گروه های تلگرامی به صورت مکرر از سوی مخالفان و منتقدان، عملکرد استانداری و دستگاه های دولتی مورد نقد و رد کامل قرار می گرفت اما در این گروه ها از سوی مدیران دولتی که اکثرا در گروه های تلگرامی حضور دارند و قاعدتا می بایست پاسخگو باشند هیچگونه پاسخی شنیده نمی شد، در حالی که انتظار می رفت حضرات مدیران! حداقل از عملکرد حوزه مسئولیتی خود در چهار سال گذشته دفاع می کردند اما متاسفانه نه تنها دفاعی دیده نشد بلکه گاهاً خود جناب مدیران به تخریب و حمله به عملکرد دولت در استان دست می زدند! گویی که مسبب خرابی ها دیگران بودند و ایشان طلبکار هم هستند!!
این پدیده عجیب را که ترکیبی از ((فرافکنی)) و ((فرار به جلو)) از سوی این حضرات بود را ((فرافکنی به جلو)) نام می نهم.
بی موضع بودن یک مدیر دولتی اصلا قابل قبول نیست. فردی که مسئولیتی را پذیرفته است بایستی نسبت به آن اظهارنظر نماید. در واقع اظهار نظر مسئول بدیهی و جزو شقوق اولیه مدیر بودن است. یک مسئول یا عملکرد خوبی داشته که در این صورت باید بتواند قاطع و دقیق و مستند از عملکردش دفاع کند، یا اینکه عملکرد خوبی نداشته و قابل دفاع نیست که در این صورت باید از مسئولیت کنار برود و در هر حالت مدیر باید پاسخگو بوده و نمی تواند بدون موضع باشد. به نظر من مدیری که بدون موضع بوده و پاسخگو نیست اصلا نباید در راس کار باشد.
جریانات سیاسی که بیشترین سهم در انتصابات چهار سال اخیر را داشتند و اکثر پست های تاثیرگذار فعلی خروجی اتاق فکر این جریانات بودند، اما در زمانی که شاهد انتقادات از عملکردها بودند ناگهان بدون توجه به سهمشان در وضع موجود، با یک چرخش به سبک کشتی گیران آمریکایی، موضع دفاع خود را تبدیل به موضع حمله نمودند تا شاید یکبار دیگر بتوانند سهم خود را از قدرت بستانند! این جریانات سیاسی که خود دخیل در وضع موجود( فارغ از مثبت یا منفی بودن) هستند ناگاه در مقام منتقد و پرسشگر برآمده و با ایما و اشاره برای یافتن مقصر به یمین و یسار می روند! در واقع کسانی که خود بخشی از مشکلات موجود هستند ادای کسانی را در می آورند که مشکل گشا هستند و بجای اینکه نسبت به عملکرد نیروهای منتسب شان احساس تعهد کنند و در مقابل افکار عمومی پاسخگو باشند، راه ساده تر را انتخاب کرده و خود را در مقام منتقد قرار می دهند!
در این مدت برخی افراد و جریانات سعی کردند با سیاه نمایی تمام عیار و آسمان و ریسمان بافتن، تمام مصائب و مشکلات استان از صد سال پیش تا کنون را به آقای سعادت ربط داده و از آن نتیجه بگیرند که پس ایشان باید تغییر کند!
اما همه می دانیم که نه تمام موفقیت های یک استان قائم به شخص است و نه تمام شکست ها و عدم موفقیت ها.
البته نمی توان منکر نقش مدیریت شد اما همه چیز را نمی توان به شخص ختم کرد.
در کل این سخنان بیشتر از سوی کسانی مطرح می شود که می خواهند برخی افراد ضعیف را گزینه استانداری معرفی نمایند و لذا از این موضع، به جای اثبات گزینه موردنظر خودشان، اقدام به نفی استاندار فعلی می کنند که تاکنون نیز طرفی از این اثبات به برهان خلفشان نبسته اند.
سخن پایانی: همه این روزها می گذرد.
انتهای پیام/ |
