لعیا نورانی زنوز / انگیزه اصلی از مرمت و احیای یک اثر تاریخی و فرهنگی، مطرح کردن آثار به عنوان عنصری مفید و بااهمیت در جامعه است.

کاملا طبیعی است در طول زمان به اقتضای طبیعت یا عواملی غیر از آن، تاثیراتی سوء بر جسم و روح چنین آثاری رخ نماید لذا به دلیل رخدادهای ناخوشایند مراقبت مسئولانه و حفاظت اندیشمندانه ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

نباید فراموش کنیم که آثار تاریخی و فرهنگی بخشی از هویت "ملی و فرهنگی" هستند و هر گونه خللی به هویت، امری مذموم و ناپسند است، از این رو در فرایند مرمت یک اثر نگرش اصولی و عملی به مقوله احیا ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

در فرایند مرمت و احیای آثار تاریخی و فرهنگی، هماهنگی و انطباق مصالح و کاربری جدید با طرح و شكل اولیه باید مورد توجه قرار گیرد تا در تناقض با کالبد و هویت بنا نباشد، چرا که جایگزینی معماری امروزی به منزله از بین بردن آثار تاریخی است نه حیات دوباره بخشیدن.

متاسفانه امروزه واقعیت تلخی قابل ملموس است و آن اینکه به دلیل نبود اراده منسجم، در حاشیه قرار گرفتن علم مرمت، کج اندیشی و برخورد سلیقه ای برخی از مدیران و متولیان امر شاهد به فراموشی رفتن ارزش‌های آثار، ابنیه و بافت‌های تاریخی و پیرو آن اضمحلال و نابودی تدریجی این عناصر است که مجموع این عوامل وضعیت نامناسبی را برای این ثروت‌های فرهنگی رقم زده است.

چنین کج اندیشی، بدسلیقگی و بی برنامگی در مرمت اثر فرهنگی و تاریخی "قیزیل کورپی زنوز" نمود عینی دارد، به طوری که نوع رنگ و مصالح استفاده شده بنای جدید را مضحک ساخته، هویت اولیه را از بین برده و ناخرسندی اهالی شهر زنوز را به دنبال داشته است.

امید که متولیان امر هر چه سریع تر با بازنگری اصولی، اقدامات خاص و تکمیلی مرمت را با توجه به ویژگی‌ها و شاخص‌های اولیه مد نظر قرار دهند که مطالبه جدی اهالی منطقه نیز می باشد.

شایان ذکر است "قیزیل کورپی" با قدمت دوره قاجار در جنوب شرق زنوز بر روی زنوز چای ساخته شده و به شماره ۳۱۷۰۸ مورخ ۲۰/۲/۹۶ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.

انتهای پیام/