لعیا نورانی زنوز / در عصر ارتباطات و اطلاعات که فرهنگ ها در هم عجین شدند هنوز هستند جریاناتی که فرهنگ، حرمت و شان گروهی را به تاراج می‌برند، متاسفانه سونامی جوک های قومیتی در شرایط حاضر هزینه فرهنگی جبران ناپذیری برجای گذاشته، به بخشی از فرهنگ جامعه تبدیل شده و آن‌ قدر رواج پیدا کرده است که امری عادی و روزمره تلقی می‌شود.

کار تا جایی پیش رفته است که این نوع از جوک ها در بین اقشار تحصیل کرده، دانشجویان، کارمندان و سایر اقشار جامعه به عنوان گزینه‌ای برای نمود برتری قومیتی یا برعکس استفاده می شود؛ اقوامی که از روزگاران کهن در این منطقه باهم زیسته اند و تاریخ فرهنگی، معنوی، اجتماعی و سیاسی آنها بسیار متأثر از همدیگر بوده چه بسا نوع و چگونگی این تأثیرگذاری متفاوت بوده است.

اینکه افراد به دیگران توهین می کنند و دست به تحقیر و تخریب می زنند تا خود را در جایگاه برتری قرار دهند امری مذموم است و نمی توان با کوچک دیدن دیگران احساس بزرگ بودن کرد.

اما این روند تا کی ادامه خواهد یافت و راهکار چیست؟

با توجه به اینکه تمایل انسان به نشاط و شادی یکی از دلایل گرایش مردم به طرح و نشر لطیف، جوک و ... است لذا هر چه در جامعه فضا برای شادی آفرینی فراهم باشد قطع یقین به همان میزان گرایش به چنین روش هایی برای ایجاد شادمانی کاهش می یابد.

از این رو یکی از راه های مهار سونامی جوک های قومیتی بسترسازی برای شادی آفرینی منطقی در چارچوب های اخلاقی و اصولی است.

اما در این بین نكته مهمي وجود دارد كه بايد مورد توجه قرار گیرد و آن هم ترویج این جوک ها در شبکه های مجازی است.

هیچ کس منکر آثار مفید و تاثیرگذار تکنولوژی در زمینه ارتباطات نیست اما در کنار تمام این محاسن آثار مخربی نیز به همراه دارد به طوری که ارسال پیام به صورت گسترده در فضای مجازی امری رایج و کنترل و حفظ سلامت آن بسیار دشوار و گاهی ناممکن است.

اما می توان با به تصویر کشیدن خطرات این گونه کنش های ضد ملی در رسانه ها و آموزش، به مردم آموخت که به خاطر شادی های لحظه ای و آنی، کیان فرهنگی، اخلاقی، اجتماعی و حتی سیاسی و امنیتی جامعه را به مخاطره نیندازند.

وقتی هر فرد قدرت تامل و تفکر دارد راه درمان این تب مزمن نیز این است که اساس اندیشه و نگرش افراد به این امر باید تغییر کند در غیر اینصورت به سختی می توان ترمزی برایش قرار داد.

انتهای پیام/