حمید نظری/ پیش از انتخابات دوره دوازدهم ریاست‌جمهوری، بسیاری از صاحبنظران معتقد بودند که این انتخابات نیز مانند دوم خرداد سال 76 حماسه‌ساز خواهد بود. در این انتخابات نیز از سوی دلواپسان و تندروهای اصولگرا هجمه‌ها و تخریب‌های زیادی نسبت به رقیب صورت گرفت. حسن روحانی باید مقابله‌ای چندجانبه را شکل می‌داد. در کنار هجمه‌ها، باید برای مردم توضیح داده می‌شد که بسیاری از وعده‌ها به‌قصد جلب نظر آنهاست وگرنه هیچ‌ کارشناس و اهل نظری آن وعده‌های عموما اقتصادی را تایید نمی‌‌کند. او در این انتخابات چهره‌ای مانند آیت‌ا... هاشمی را نیز در کنار خود نمی‌دید تا بتواند با حمایت‌ها و دلگرمی او از پس از این مهم برآید.

شباهت تخریب‌های 76 و 96

در خرداد 76 نیز بسیاری از رسانه‌ها و تریبون‌ها در مقابل گزینه اصلاح‌طلبان قرار گرفته بودند. در نهایت جریان دوم خرداد که تا آن روزها به نام جریان چپ شناخته می‌شد توانست 20‌میلیون رأی از مردم بگیرد. این رأی نشان داد که موج سنگین تخریب‌ها، تاثیری بر نظر مردم ندارد. در سال 96 نیز جناح مقابل با همان تاکتیک قدیمی در عرصه حاضر شد؛ تاکتیکی که بارها مقدمه شکست بوده اما این بار با جدیت و گستردگی بسیار بیشتر. اگر در 76 این تاکتیک تنها در ایام انتخابات به کارگرفته شد، این بار از 4 سال قبل، موج تخریب‌ها آغاز شده و در ایام انتخابات نیز با گستردگی و شدت بیشتری ادامه پیدا کرد. مردم اما بارها نشان داده‌اند که اعتنایی به این تخریب‌ها نمی‌کنند. مردم در سال 94 با آرای خود به اصلاح‌طلبان اعتماد دوباره کردند و مجلس دهم به‌عنوان مجلسی اعتدالی حاصل همان اعتماد است. پیروزی جبهه اعتدال و اصلاحات می‌توانست به اصولگرایان تذکر دهد که تاکتیک انتخاباتی آنها اشتباه است و باید در آن تجدید نظر کنند تا به عنوان جناحی ریشه‌دار در عرصه انتخابات حضور موثر داشته باشد. بخش‌ها و لایه‌های تندرو و دلواپسان به جای تغییر دیدگاه و برنامه و ارائه راهکاری بهتر، تلاش کردند که با آتش تندتری علیه روحانی بتازند. در ایام انتخابات صف اصولگرایان میانه‌رو از تندروها و دلواپسان جدا شد. آنها دوباره بی‌هیچ برنامه‌ای برای اداره کشور و دولت دوازدهم، وارد عرصه رقابت شدند و تنها ابزار و برنامه‌ای که در اختیار داشتند، تخریب روحانی در درجه اول و اعلام وعده‌های فریبنده در درجه دوم بود. وعده‌هایی که هیچ‌کارشناس و صاحبنظری، عملیاتی بودن آن را تایید نمی‌کرد. وقتی از آنها سوال می‌شد که چگونه قصد دارند این وعده‌ها را عملی کنند، پاسخی نداشتند و اظهارکردند که برای اجرای آن برنامه‌ریزی کرده‌اند!

مشارکت حداکثری

در رقابت‌های انتخاباتی به این فکر رسیده بودند که مردم به‌خاطر وعده‌ها به آنها پاسخ مثبت خواهند داد و روحانی تخریب‌ شده را انتخاب نخواهند کرد. ولی حامیان روحانی نسبت به نتیجه انتخابات نگاه روشن و بی‌نگرانی داشتند و می‌دانستند حماسه‌ای دیگر مانند دوم خرداد 76 خلق خواهد شد. صف‌های طولانی مردم در حوزه‌های رای‌گیری نشان می‌داد که جامعه نسبت به انتخابات حساس شده است و قصد دارند با مشارکت بالای خود، پاسخ درخوری به همه تخریب‌ها بدهند. پیش از این نیز به تجربه ثابت شده بود که مشارکت بالا، یعنی انتخاب نامزد اصلاح‌طلبان. طرفداران روحانی وقتی مشارکت بالای مردم را مشاهده کردند این پیام را دریافت کردند که روحانی برنده انتخابات خواهد بود. از همان زمان بود که موج شادی در میان هواداران روحانی به وجود آمد اما تا لحظه اعلام نتایج و تثبیت پیروزی حسن روحانی صبر کردند. نگرانی آنها نه از جهت برد و باخت در انتخابات بلکه برای آینده کشور و سرنوشت جامعه خود بود.

اردیبهشت 96 و خرداد 76

نتایج انتخابات که اعلام شد، موجی از شوق و شور در کشور پدید آمد. این شوق و شور تنها برای پیروزی گزینه مورد نظر مردم، حسن روحانی نبود. این سرور و جشن دلایل دیگری هم داشت. مردم «نه» بزرگ به افرادی گفتند که بدون برنامه و با قصد تخریب دولت در انتخابات حاضر شده‌ بودند. نه به وعده‌هایی گفتند که هیچ‌کارشناس و صاحبنظری نمی‌توانست عملی شدن آنها را تضمین کند. جامعه با رأی خود به وعده‌های غیر اصولی مانند افزایش سه برابری یارانه‌ها، پشت کرد. مردم هوشمندی، پختگی و فرهیختگی خود را در قالب حدود 24‌میلیون رای، به همه افرادی نشان دادند که در خیال خود، آنها را نادان می‌پنداشتند. آنها حتی بیشتر از سال 76 به گزینه اصلاح‌طلبان رأی دادند که نشان دهند تاچه اندازه راهبردهای جریان رقیب، شکست‌ خورده و فاقد پایگاه اجتماعی در میان مردم است. حسن روحانی نیز متوجه شد که اگر رقبا با تمام قوا علیه او کار می‌کنند و در مسیر اجرای برنامه‌های دولتش سنگ‌اندازی می‌کنند، اگر به او تهمت‌های ناروا می‌زنند، اگر مرحوم هاشمی نیست که حامی او باشد، مردم هستند که حمایت قاطعانه‌ای از او داشته باشند. مردم با حماسه خود در روز 29 اردیبهشت، دوم خردادی دیگر آفریدند و اکنون نوبت دولت است که با تلاش‌های بی‌وقفه خود، پاسخ درخوری به حمایت‌های مردم بدهد. اردیبهشت 96 شبیه خرداد 76 بود.

انتهای پیام/