انتخابات ریاست جمهوری به علت تأخیر و تردید اصولگرایان، قدری با تآخیر کلید خورد اما قطعاً با توجه به زمان محدود باقیمانده، فضای انتخابات با شیب تندتری رشد خواهد کرد.

آنچه تجربه چندین دوره انتخابات ریاست جمهوری است این است که انتخابات ریاست جمهوری دو قطبی خواهد بود که یک قطب آن جریان حامی جناب آقای روحانی و قطب دیگر آن جریان حامی جناب آقای رئیسی خواهد بود. اما در این بین کاندیداهایی نیز از طرف این دو قطب ممکن است پا به عرصه انتخابات نهند که آنها وظایف دیگری به عهده دارند که مهمترین وظایف آنها ضربه گیری از رقیب  و حمله وری به رقیب است تا با اینکار بتوانند کاندیدای رقیب را تضعیف و زمینه تفوّق کاندیدای اصلی هم طیف خود را فراهم سازند. 
به نظر می رسد جریان اصولگرای کشور کاندیدای جامع الشرایط و جدی برای انتخابات ریاست جمهوری نداشته باشند لذا ناچاراً به صورت تیمی در انتخابات حضور می یابند که این تیم بین خود تقسیم کار خواهند نمود. بدین ترتیب که چند نفر مسئولیت زیر سؤال بردن دکتر روحانی را عهده دار خواهند بود و با حضور در مناظرات اغتشاشی، حرمت روحانی و تقدس اخلاقی و رفتاری وی را زیر سؤال ببرند. دسته دوم از این طیف با نقد کارشناسی شاخص ها و تاکید بر زیر سؤال بردن برنامه های دولت، وضع موجود را به نحوه مدیریت دولت، نسبت دهند و دولت را عامل همه ناکامی ها معرفی کنند و کاندیدای اصی این طیف با نگاهی نرم و اخلاقی و با دست گذاشتن بر دردهای ملموس امروز جامعه به شیوه ای دردمندانه، بیان مشکلات مردم از جمله رکود و بیکاری، برجسته کردن فاصله های طبقاتی و درآمدی و تبعیض ناشی از حقوق های نجومی و فساد اقتصادی و اختلاس ها، رأی توده ها و جریان مخالف دولت فعلی را از آن خود نماید.
اما در مقابل این جریان، اصلاح طلبان و جریان اعتدالی کشور، احتمالاً با یک کاندیدا وارد عرصه می شوند و آقای دکتر روحانی تنها کاندیدای این جریان خواهد بود و یک تنه به رقابت جریانهای اصولگرا خواهد آمد تا هم انتخابات را دوقطبی نماید و هم نشان دهد که در دوره مدیریت عالی اجرایی، با چه مزاحمت ها و پدیده ها و میراثی مواجه بوده است. 

دکتر روحانی باید به خوبی بداند که مردم با مشکلات اقتصادی و جوانان با مشکل بیکاری مواجه هستند و این دو ناحیه، سیبل تیر اصولگرایان در انتخابات خواهد بود و از هم اکنون باید خود را به پاسخ قانع کننده و برنامه امیدوار کننده تجهیز نماید.

بخش عمده جامعه ایران، با منش و اندیشه اعتدالی همراه و همسو هستند اما مشکل اینجاست که این شیوه عقلایی، زمانی سُکّان مدیریت اجرایی کشور را بعهده گرفت که کشور با انبوهی از مشکلات اقتصادی از جمله تورم 45 درصدی و تحریم های شدید اقتصادی و نیز انبوه مطالبات اقتصادی مردم مواجه بود و ارثی به این دولت رسیده بود که حالا حالاها از زیر بار این دَین موروثی بیرون نمی آید که باید نخبگان از این میراث سیاه دولت قبل، پرده بردارند و شرایط سخت کشور را در دوره دولت یازدهم، برای جامعه روشن نمایند چرا که اگر این شرایط بخوبی تبیین نشود جریان مقابل با مقایسه های نادرست و زیرکانه، عملکرد دولت را در داخل و خارج زیر سوال برده و از فضای غیرشفاف، حداکثر بهره برداری سیاسی و انتخاباتی را خواهد نمود.

باید بر این مهم تآکید شود که اگر تدبیر این دولت نبود امروز در چه پرتگاهی قرار می گرفتیم؟ باید تاکید شود که دولت در یک پیچ خطرناک مدیریت اجرایی کشور را بعهده گرفت و در این پیچ خطرناک نمی توان سرعت نرمال و یا حداکثری را انتظار داشت.

محمد قسیم عثمانی