لعیا نورانی زنوز

ساختمان‌ پلاسکو به عنوان یکی از ساختمان‌های بزرگ و تجاری تهران با قدمت 53 سال که دچار حریق گسترده شده بود به دلیل حجم آتش و فرسوده بودن ساختمان به صورت کامل فرو ریخت.

این رخداد تلخ بار دیگر تلنگری بود بر ماجرای تکراری ساختمان های فرسوده و ناایمن، رخدادی که مختص پایتخت ایران نیست و یک معضل ملی محسوب می شود. معضلی که با رشد فیزیکی شهرها، وسعت بی اندازه ابنیه و مصنوعات شهری، افزایش جمعیت و از طرفی عدم آگاهی نظام های مدیریت شهری برای پیشگیری از بحران ها، میزان تهدید و ریسک را افزایش داده است.

برای ساختن شهری محکم و استوار با ضریب خطر کمتر در شرایط بحرانی که امکان وقوع آن در هر شهری وجود دارد، علاوه بر اینکه بعد کالبدی و فیزیکی باید مورد توجه قرار گیرد نظامات اجتماعی نیز نقش مهمی برعهده دارند که نباید مورد غفلت قرار گیرد.

شاید بازسازی بناهای فرسوده و ناایمن یا اجرای حکم تخلیه این بناها پروسه ای طولانی و هزینه بر باشد اما آیا با هزینه ای که دولت و شهروندان با وقوع حوادثی چون ساختمان پلاسکو متحمل شدند، قابل مقایسه است؟

بر همگان واضح و مبرهن است که در شرایط فعلی نوسازی واحدهای فرسوده به صورت جدی در دستور کار مسئولان متولی قرار نگرفته است، امکانات اطفای حریق ناکارآمد بوده و با فقر آمادگی های مدیریت شهری مواجه هستیم، چه بسا بدون اغراق نیز نیست اگر ادعا کنیم ریشه اصلی مشکلات به بعد اجتماعی مسئله برمی گردد و اینکه شهروندان در درک بحران و چگونگی برخورد با شرایط قبل و بعد از بحران از شاخص مطلوبی برخوردار نیستند، لذا وقتی این حلقه های مفقوده در مدیریت شهری را در کنار هم قرار می دهیم تصویری ناخوشایند در برابر دیدگانمان نقش بر می بندد و نشان می دهد که زمان آن فرا رسیده تا ساز و کاری فوری اندیشیده شود، ساز و کاری که اراده و قاطعیت چاشنی آن است و ظاهرا در حال حاضر وجود ندارد.

از جمله راهکارهایی که می تواند این روند را تسریع بخشد کاستن بروکراسی و نامه نگاری های اداری است و اینکه شهرداری ها به صدور اخطاریه اکتفا نکنند و با اقدام عملی نسبت به اجرای حکم تخلیه و تخریب این بمب های غول پیکر از تلفات جانی و مالی بعد وقوع حوادث پیشگیری و یا با بافت های فرسوده به مانند ساخت و سازهای غیرمجاز در حاشیه شهرها برخورد کنند، شرکت های خدمات رسان چون شرکت گاز، مخابرات، برق و آب باید از ارائه کلیه خدمات به این بناها خودداری کنند و شهرداری ها با حمایت سایر دستگاه های اجرایی در راستای جلوگیری از ایجاد خلل در کسب و کار واحدهای مستقر در بناهای فرسوده فضاهایی را در اختیار صاحبان واحدهای صنفی قرار دهند.

قطع یقین اگر مدیران اجرایی دارای وجدان کاری باشند با چنین راهکارها و مشابه آنها می توانند احتمال تکرار فجایعی مانند ساختمان پلاسکو را به طور قابل ملاحظه ای کاهش دهند، فاجعه ای که بیش از همه اقشار کارگر متحمل وضعیت بغرنج معیشتی شدند و آتش نشانانی که مشکلاتشان برای همه ما شناخته شده است.

فلاجعه پلاسکو "زنگ خطر ملی" را به صدا درآورد و تا زمانی که اقدام ضروری انجام نگیرد این داستان ادامه دارد...

انتهای پیام/