صادق جوادي / در جامعه ايران هيچ حزب و مجموعه حزبي قوی وجود نداشته و ندارد كه بتواند تمام ظرفيت‌هاي اجتماعي، سياسي و فرهنگي را پوشش داده و در راستاي تحقق مطالبات اصلاح‌طلبانه يا مطالبات ملي گام بردارد.
برخي اعتقاد دارند در چنين شرايطي بايد به صورت جبهه‌اي وارد انتخابات شوند و درباره اعمال انتخاباتي تصميمات جمعي گرفته شود. به نظر مي‌رسد چنين تصميمي اقدام صحيحي است. اما اين رويكرد درست ومنطقي نبايد اصلاح‌طلبان را از ضرورت‌هاي توجه به رفتار حزبي دوركند. شنيده شده است كه در جامعه ايران سه دسته از مبارزان در برابر استيلاي خارجي(استقلال طلبان) مخالفان استبداد و استيلاي دولت‌هاي سلطه‌جو و مبارزان عليه عدم تحول و رشد و توسعه سياسي وجود دارند.
اين سه ضلع دركنار هم تحت رهبري شخصيت‌هاي كاريزماتيك بايد بتوانند اضلاع توسعه را در ايران درامور فرهنگي وسياسي شكل دهند. در اين گذار بايد توجه داشت كه كدام ضلع دراين شكل هندسي مي‌تواند در قاعده قرار بگيرد. همچنين در شكل چند ضلعي بايد درنظر گرفته شود كه كدام یک از موارد فوق نقش بيشتري را دارند؟ آيا احزاب مي‌توانند شخصيت‌هاي ملي و غيرحزبي را با خود همراه كرده و درجهت توسعه سياسي، اجتماعي و فرهنگي حركت كنند؟ آيا شخصيت‌هاي حزبي داراي قدرتي درحد و اندازه احزاب سياسي كشور هستند و اين افراد مي‌توانند رافع حاجات سياسي، اجتماعي و فرهنگي باشند؟ مجموعه اين مباحث بايد در نظر گرفته شود و در كنار اين موارد حركت‌هاي عافيت‌ساز نيز مد نظر مردم قرار بگيرد تا بتوانيم به آرمان‌هاي اصلاح‌طلبانه و ملي خود دست يابيم.
نویسنده معتقد است به هيچ‌وجه نبايد از نقش محوري رئيس دولت اصلاحات در اين گذار تاريخي غفلت كرد ولي اين ظرفيت تكرارنشدني رئيس دولت اصلاحات را مي‌توان در بسيج مقطعي اصلاح‌طلبان ديد. لذا بايد تلاش نمود تشكيلات سياسي و فكري اصلاحات را از وابستگی به شخص رهانيد. رئيس دولت اصلاحات و اشخاصي مانند آقاي عارف سرمايه‌هايي هستند كه بايد در جهت تقويت نهاد‌هاي سياسي و فرهنگي موثر‌ترين گام‌ها را بردارند و همان حمايتي كه اين افراد از يك مجموعه تلفيقي از احزاب و شخصيت‌هاي سياسي غيرحزبي انجام دادند، مي‌تواند عامل تجميع آرا سياسيون تحول‌خواه شود و باعث رشد توسعه فرهنگ تحزب گردد.
انتهای پیام/ |
