نوروز از رسوم قدیمی ایرانیان است که مجموعه شادی های آن با آیین های ملی و مذهبی و آداب دینی آغاز و با شادی در 13 فروردین ماه همچون طبیعت گردی، پایان می پذیرد.

به گزارش نای قلم، سیزدهم فروردین ماه هر سال، روز پایان جشن های نوروزی است. در این روز، مردم بنا بر سنتی فرهنگی، از خانه ها بیرون می آیند و به دشت و صحرا و باغ می روند تا آخرین روز عید را در طبیعت و در کنار سبزه و گیاه و آب روان چشمه ها و جویبارها بگذرانند. این روز زیبا را، «روز طبیعت» نام گذاری کرده اند؛ روزی که باید در کنار بهره مندی از طبیعت زیبا و آب و هوای نیکو، بکوشیم آن را به زباله دانی همگانی تبدیل نسازیم و به همه نشان دهیم که «روز طبیعت» فقط یک شعار نیست؛ بلکه نشانه شعور بالای مردمی است که می خواهند سال های سال از این طبیعت زیبا بهره مند گردند.

 فرهنگ سازی؛

فرهنگ احترام به طبیعت را باید از کودکی آموخت و در بزرگسالی به کوچکترها آموزش داد.

 روز طبیعت، فرصت بسیار مناسبی است تا این درس بزرگ را به فرزندان دلبندمان بیاموزیم. آن ها باید بدانند که طبیعت زیبای سرزمینمان ایران، خانه بزرگ تر همه ما به شمار می آید و ضرر آسیب رساندن به درختان و سبزه زارها، ابتدا به خودمان برمی گردد.

 کودکان امروز، پدران و مادران فردای این سرزمین اند و با این فرهنگ سازی درست، می توان عشق به طبیعت را در دل آن ها کاشت.

آیین بیرون رفتن از منزل در روز 13 فروردین ماه از رسوم قدیمی ایرانیان به خصوص مردم آذربایجان غربی است.

 با فرا رسیدن روز دوازدهم فروردین ماه که دید و بازدیدهای نوروز هم به پایان می رسد خانواده ها خود را برای انجام مراسم سیزده بدر و رفتن به صحرا و آشنایی با خلقت خداوند و پی بردن به عظمت او و خصوصا طبیعت گردی آماده می کنند.

 تهیه غذاهای محلی مانند: دلمه برگ مو و کوفته تبریزی در میان خانواده های استان آذربایجان غربی همراه با انواع میوه ها، شیرینی ها و تنقلاتی که از سفره عید باقی مانده در این روز از جمله خوراکی های معمول برای خوردن تلقی می شود.

 سیزده بدر از جمله مراسم ایام نوروز است که آغاز عید با اجرای شادی های آن به پایان می رسد.

 اهالی شهرهای ماکو، خوی ، سلماس، ارومیه و دیگر شهرها و روستاهای این استان برای از بین بردن نحوست این روز با اهل و عیال و خانواده به دامن دشت و کوه و صحرا می روند و دل به طبیعت می سپارند.

 اشتیاق رفتن به صحرا در این روز چنان است که کوچه ها، خیابانها و منازل در شهرها و روستاها از ساکنین خالی می شوند و در مقابل، ازدحام جمعیت در اطراف کوه و دشت و دمن و کنار نهرها و رودخانه ها چهره ی دیگری می نماید، چهره ای که حاکی از شادی و سرو می باشد.

 گفتنی است در این میان رفتن روستاییان به صحرا در چند دهه اخیر معمول شده و گویا قبلا با بردن سماور ذغالی و خوراکی ها به بالای پشت بام منازل خود جشن سیزده به در را در روستای خود برگزار می کردند اما امروزه به تبعیت از مردم شهرها به باغات و مزارع اطراف روستای خود یا به شهرها رفته و بساط سیزده را همانجا می گستردند.

 زن آذربایجان غربی در این روز پختن غذاهای سنتی را در اولویت کاری خود قرار داده به طوریکه آن را از قبل پخته و آماده می کند و یا مواد آماده شده آن را با خود به صحرا برده و اگر اوضاع جوی خوب باشد با عشق و علاقه همانجا روی آتش هیزم طبخ می کند همچنین با این اندیشه که چیزی نباید از ایام عید در منزل بماند هرگونه شیرینی و میوه هایی را که از عید باقی مانده را در این روز می خورند و تمام می کنند.

 معمولا طی ساعاتی را که مردم در صحرا هستند جوانان نیز تا عصر همانروز به شادی و بازی های سنتی مانند: پله دسته، چلینگ آغاج، کیفلان یا همان تاب بازی، آرادا قالدی و ازللی دیمه سین می پردازند.

 کرد زبانهای استان آذربایجان غربی نیز با تاثیر پذیری از فرهنگ نقاط همجوار چند صباحی است که در روز سیزده به کنار رودخانه ها و نقاط سرسبز می روند و معمولا علاوه بر تهیه و کباب کردن گوشت قرمز و یا پخت نان موسوم به کلانه و خوردن آن به همراه خانواده خود در دل طبیعت این روز را سپری می کنند.

 یکی از دل مشغولی های زنان آذربایجان غربی در این روز گشت و گذار در دامن صحرا و چیدن گیاهان تازه رسته خوراکی است .

 یکی از دیگر رسوم مردم استان در این روز رها کردن سبزه های سبز شده عید نوروز در آب رودخانه ها و نهرهای جاری و پاشیدن آب بر روی همدیگر است تا نحوست این روز را از میان بردارند.

 همچنین در نقاطی مانند سردشت، مهاباد و بوکان دختران و پسران جوان برای گشایش بخت خود و برآورده شدن نیاتشان تعداد هفت یا سیزده سنگ به پشت سر خود انداخته و دعا می کنند خود و خانواده شان از قضا و قدر الهی در سال جدید به دور باشند.

 بدین سان پس از غروب آفتاب مردم آرام آرام به منازل خود مراجعه کرده و با سالی و ایامی تازه زندگی را با طراوتی دیگر آغاز می کنند.

انتهای پیام/