نبی‌اله اللهیاری تکان‌تپه/ کسی که زندگی یک نفر را نجات می‌دهد قهرمان نام دارد و قهرمانی که زندگی صدها نفر را نجات می‌دهد ماما است.

فرشته قهرمانی که در آشیانه‌ی دل‌های پاک و معصوم جای می‌گیرد و جهان بزرگ با تمام عظمت خویش به نوبه‌ی خود بر مدار آن می‌چرخد آن فرشته (ماماست).

مامایی یعنی در جلوه هر مهتاب، در پرتو زرین خورشید، در عمق تیره هر شب، در هر طلوع، و در هر غروب شاهد و ناظراولین نگاه، اولین نفس، اولین لبخند، و اولین فریاد تولد یک انسان است.

مامائی یعنی در میان دست‌هایت عشق پیدا می‌شود زیر باران نگاهت نسترن وا می‌شود با عبور واژه‌ای از گوشه لب‌های او مهربانی‌های قلبت خوب معنا می‌شود.

با حضور ماما قصه‌ی زندگی تولد یک انسان آغاز می‌گردد. اوست که به عنوان اولین کس ضربان قلب آینده را می‌شنود و با تحمل لحظه‌های دشوار و با مهربانی و صبوری با تلطیف احساس مادر دردهای سخت زائیدن را بر او آسان می‌کند و از طرفی سبزی و لطافت نگاه مهربانش را تقدیم سیمای معصوم نوزاد می‌کند یعنی هم ضامن سلامت مادر و هم مسئول تولد نوزاد است.

تو که نوازشگر مولود بهشتی بر فرش

نام تو به نکویی بماند در عرش

تو اولین کسی هستی که نگاه مهربان خود را هدیه‌ی نوزاد می‌کنی تا او در پرتو نگاه تو، و در جوشش مهر تو، و در وسواس دقت تو، و در تخصص کار تو، در طلوع لبخند بزند و در هر تندر فریاد شوق بکشد و در حلقوم مرغان عاشق بخواند و در غلغل چشمه ها بجوشد و در نای جویبار زمزمه کند تا با تو بودن را، زندگی را، و شوق را و عشق را و زیبایی را و مهربانی پاک خداوندی را بنوشد.

ای که با نرمی و لطافت دستانت نوزادان این سرزمین را به میدان تلخ و شیرین زندگی رهنمون می‌شوی روزت مبارک.

ماماهای سرزمینم امیدوارم زمان همچون پرنیان زیر پایتان نرم و مهربان بگذرد و آینده با دامنی پر از مژده و پیغام و چشمی روشن از امید و لبی شکفته از نوید از راه برسد و دست و دامنش را در این ایام سبز بهاری بر لباس سبز مامائیتان که برازنده قامت رعناییتان است بیفشاند.

دبیر بازنشسته آموزش و پرورش شهرستان تکاب

انتهای پیام/