زنوز شهری از نور ستاره قطبی. زنوزی شهری است که در دره زنوز به صورت خطی و خاوری-باختری واقع شده است و با شهرستان های جلفا از شمال و ورزقان از خاور همجواری دارد.

در ناحیه جنوبی آن، دشت کوشن و سانبوران زنوز واقع است. ارتفاعات ماهار و آغداش در ناحیه شمالی دره زنوز و کوه سلطان سنجر در خاور آن از رشته کوه های قاراداغ برکات زیادی را بر این شهر داشته است. اقلیم طبیعی و شرایط زیستی موجب شده است تا زنوز به زیست گاه مناسب برای انسان از دوران پیش از تاریخ تا دوره کنونی تبدیل گردد. برخی اظهار می دارند تمدن و معماری آن سابقه ای بیش از شش هزار سال دارد.

پوشش گیاهی و جانوری این شهر و نقاط پیرامونی آن از غنای ارزشمندی برخوردار است و گونه های متعدد را شامل می شود و یکی از داریی های ذیقیمت طبیعی آن بشمار می رود. وضعیت توپوگرافیکی آن زیبایی های فوق العاده ای به شهر و نقاط جمعیتی همجوار آن که عموما روستاهای تابعه هستند بخشیده است. معماری و شهرسازی آن تابعی از تاثیرات اقلیمی است و به عنوان بزگترین باغ شهر کشور در معنی عام آن می توان نامید. گستره شهری با شاکله خانه باغ های زیبا و کم نظیرش که توسط ربض و باغ های پله کانی احاطه گردیده کیفیت شهری دلپذیری را به آن بخشیده و پیوستگی محیطی را فراهم ساخته است و شهری با سیمای متفاوت از دیگر شهرها را تداعی می کند. شهری که آرامش را به میهمان پیشکش می کند و برای بهره بردن از زیبایی های طبیعی و انسان ساخت شرایط لازم را دارد.

اعتقاد بر این است که در دوره سلجوقیان و ایلخانان زنوز از تمدن قابل توجه برخوردار بوده است به نحوی که تمدن زنوز را فراتر از تمدن نیشابور آن روز می‌دانند. تجلی این روند در دوره صفویان و قاجاری نیز عینیت دارد و تعدد مکتب خانه ها و احداث دومین مدرسه کشور به نام سعدی زنوز و تنها یک سال پس از مدرسه میرزا حسن رشدیه تسلسل علم و فرهنگ این منطقه را به اثبات می رساند.

زنوز به داشتن سیب با کیفیت و تنوع آن اشتهار جهانی دارد. اعتقاد بر آن است در هر کجا خاک وجود داشته و شرایط تبدیل به باغ را داشته است بدست ساکنین زنوز برای باغداری مورد استفاده قرار گرفته است. نتیجه آن بیش از ده ها گونه سردرختی سیب و زرد آلو، گردو، گلابی و دیگر محصولات درختی است.

برای دیدن تصاویر اینجا کلیک کنید.