شفیع بهرامیان
چندی قبل کوه رفته بودیم با جمعی از دوستان جان، ارتفاعات کلاشین اشنویه، هه‌وار خاتون و هه‌وار گوچان، تنهایی به کوه زدم از محل کمپ به سمت سیاه کوه، در مسیر زیبایی‌های بسیار دیدم و البته زشتی‌های بسیار، زشتی‌هایی که فقط و فقط خالقش انسان بود!
در جای جای دره و کوه‌های مسیر، اثرات زیادی از آفرینش‌های زشت انسان را حتی در آن مناطق صعب العبور مرزی هم می توانست براحتی دیدن! آشغال سازی، رها کردن پلاستیک در میان دره و کوه و از همه ناراحت کننده تر؛ آتش زدن صدها اصله گَوَن (گۆنی)!
منظره ناراحت کننده‌ای بود، صحنه آتش گرفته را مجسم می‌کردم، لاک‌پشت و مارمولک و جوجه تیغی و پرندگان و مار و موش و ملخ و هزار حشره دیگر را می‌دیدم که در میان حلقه آتش گرفتاره آمده و سوزانده می‌شوند! ای انسان از دست تو به کجا شکایت برند!
متاسفانه معضل آتش زدن گون‌ها و سایر گیاهان مرتعی صرفا مختص افراد غیرمسئول و تصادفی و گردشگر در کوه نیست بارها خود به چشم دیده‌ام که برخی(تاکید می‌کنم عده‌ای محدود) از رمه‌داران و چوپانان عزیز هم که در همان کوه و بر و دشت مشغول گرفتن رزق و روزی خود و گوسفندانشان از همان طبیعت و گیاه و گون هستند اقدام به آتش زدن گون می‌کنند! با این تصور که خشک شده‌اند! در حالیکه ریشه گون همواره زنده است و هر فصل بهار دوباره زنده می‌شود. البته چه بسیارند چوپانانی که طبیعت را چه زیبا پاس می‌دارند و تقدیسش می‌کنند، حساب آنها جداست.
و بسیار پیش می‌آید که اینان دیگر از کنترل آتشی که خود افروخته اند ناتوان می‌شوند و نتیجه می‌شود آتش گرفتن صدها گون و جان باختن هزاران حشره و جاندار و پرنده بخاطر خودخواهی انسان خرابکار!
ای کاش نهادهای متولی دوره‌های آموزشی لازم را در باب اهمیت این گونه‌های مهم طبیعت برای عشایر و رمه‌داران و ییلاق و قشلاق کنندگان برگزار کرده و آنها را نسبت به مخاطرات از بین بردن گونه‌های گیاهی طبیعت آشنا سازند!.
از سوی دیگر نیز سرکشی منظم و وضع جریمه‌های سختگیرانه و اجرای آن شاید تا حدودی بتواند این پدیده مخرب را کاهش دهد. ما همه مسئولیم، اول برای فرهنگ سازی، دوم برای صیانت و حفاظت از محیط زیستمان و سوم برای سپردن مخربان به دست قانون.
به امید انسان‌هایی مسئولیت پذیرتر و محیط زیستی پایدار و سالم و طبیعتی تامین جانی گرفته از دست بشر خرابکار!
انتهای پیام/
|
