کاندیداهای ریاست جمهوری ۱۴۰۰، عموماً هیچ برنامه‌ای برای طبقه‌ی کارگر ندارند یا در بهترین حالت از برنامه‌های کارگری‌شان تا امروز «رونمایی» نکرده‌اند!
مطالبات کارگران مشخص است؛ مطالباتی که مدت‌هاست کارگران در موردشان فریاد زده‌اند و از همه‌ی کانال‌ها تحقق آنها را درخواست کرده‌اند.
همه کاندیداها از «مبارزه با فساد ساختاری» دم می‌زنند و ادعا می‌کنند که قصد دارند فساد را در جامعه ریشه‌کن کنند؛ بدون تردید فساد معنایی جز طفره رفتن از قوانین بالادستی و الزام‌آور (از جمله همین قانون کار) و پایمال کردن حقوق قانونی مردم نیست وقتی قانون کار به هیچ شکلی اجرا نمی‌شود و حقوق کارگران به انحاء مختلف زیر پا گذاشته می‌شود، یعنی فساد در ارکان روابط کار رخنه کرده و اگر اراده‌ای برای مبارزه با فساد هست باید قبل از هر چیز حقوق این جمعیت انبوه اعاده شود.
قراردادهای موقت سه ماهه و یکماهه و قراردادهای شفاهی و غیرقانونی، عدم امنیت شغلی، منصفانه نبودن دستمزدها، کاهش سرانه مصرف مواد پروتئینی و مواد غذاییِ باکیفیت، حاشیه‌نشینیِ رو به گسترش و فرار اجباری مزدبگیران از محدوده‌ی شهرها، نرخ فزاینده‌ی استعمال مواد مخدر صنعتی، کاهش فزاینده‌ی نرخ فرزندآوری و نرخ فزاینده‌ی خودکشی در خانواده‌های کارگری و مسکن از جمله مشکلات موجود هستند که تاکنون در مورد آنها صحبتی نمی‌شود؟
طرح‌های کاندیداهای ریاست جمهوری ۱۴۰۰ بیشتر شعار و وعده‌ی توخالی است؛ وعده‌هایی سوار بر موج پوپولیسم که فقط یک هدف دارند: جلب آرای توده‌های فرودست؛ وعده‌ی دادن یارانه های ۴۵۰ هزار تومانی یا سه یا پنج برابر کردن یارانه‌های نقدی نیز از این دست وعده‌هاست.
طبقه‌ی کارگر از شنیدن ادعاها و اظهارات کاندیداهای ریاست جمهوری به راستی ناامید و مایوس شده است؛ چشم‌انداز پیش رو روشن نیست؛ از این‌ها هیچ آبی برای کارگران گرم نمی‌شود؛ هیچ برنامه‌ای برای حل معضلات ندارند که هیچ، برنامه‌هایشان همگی معضل‌ساز است!
مریم مروی
انتهای پیام/
|
