نویسنده: بهرنگ منتخبی/ سرفه‌های سنگین سینه‌اش را به درد می‌آورند. تب پایین نمی‌آید. دستانش از حرارت ذوب می‌شوند. پدر آرام آرام چشم می‌بندد و فرزند هنوز در این فکر است که آیا می‌شود کاری کرد؟
این تنها یک روایت کوتاه از شرنگی است که در یک سال گذشته ویروس کرونا بر ما چشانده است و تحریم‌های دارویی نیز بر تلخی آن افزوده اند. البته این نخستین بار نیست که کشورهای غربی به ظاهر مدافع حقوق بشر، ما را در لیست تحریم‌های دارویی خود قرار می‌دهند. سال‌هاست که بیماران سرطانی، هموفیلی، ام اس و پروانه ای در کشور ما متحمل رنج و دردهای بسیاری هستند.
با آنکه کشورهای غربی و در رأس آنها آمریکا در صدد هستند که افکار عمومی جهان را با این مساله که ورود تجهیزات پزشکی و آزمایشگاهی به ایران بلامانع است همراه کنند، اما همگان می‌دانند که ایران به خاطر تحریم‌های چند جانبه و تک جانبه غربی‌ها به ویژه کنگره آمریکا قادر به فروش نفت، مبادلات تجاری و انتقال ارز به داخل نیست و همین امر باعث مشکلات عدیده در دستیابی به دارو و کالاهای پزشکی برای بیماران شده است.
گرچه بر موضوع حق سلامتی در بسیاری از اسناد جهانی مانند ماده 25 اعلامیه حقوق بشر یا ماده 11 منشور اجتماعی اروپا اشاره شده است، اما ماده 12 میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به صراحت بر این موضوع تأکید و کشورهای عضو را موظف به مبارزه علیه بیماری‌های مسری و بومی کرده، اقدام آنها برای تأمین خدمات و کمک‌های بهداشتی برای عموم جهانیان را انتظار دارد. با همه این تفاسیر، چنان که مشهود است این اعلامیه ها تا کنون بر روی بیماری مزمن تحریم دارو بی تاثیر بوده و بیشتر به جعبه خالی یک دارو شباهت داشته‌اند تا خود دارو.
اما به راستی در این شرایط چه می‌شود کرد و چگونه باید تحریم‌ها را بی‌اثر کرد؟
بررسی سوابق آمریکا و هم‌پیمانانش نشان می‌دهد که آنها هیچگاه قابل اعتماد و اتکا نبوده‌اند و بسته به منافع خود، یا قوانین بازی را تغییر داده‌اند و یا زیر میز بازی زده‌اند. بنابراین به نظر می‌رسد اتکا به توان داخلی و استفاده از متخصصان علمی و پزشکی کشور تنها راه برون رفت از حریم تحریم غربی‌هاست. آمارها نشان می‌دهند اکثر داروهای مصرفی در کشور تولید داخل هستند مگر در مورد برخی بیماری‌های مقاوم به درمان که نیاز به واردات محسوس است. به عبارتی دیگر ایران توانسته است در طول این سال‌ها، تحریم را به فرصت تبدیل کرده و تنها چند قدم کوتاه با خوداتکایی کامل فاصله دارد.
ذکر این نکته نیز الزامی است که به یقین، ویروس کرونا آخرین ویروسی نیست که جهان را درگیر کرده است، بلکه به گفته کارشناسان انواع دیگری از این ویروس‌ها ممکن است در آینده برای جنگ‌های بیولوژیک تولید و در جهان منتشر شوند. بنابراین لازم است دانشجویان، کارشناسان و متخصصان از هم اکنون در سایه حمایت‌های دولتی برای تحقیقات بیشتر در امر تولید واکسن گام‌های اساسی‌تری را بردارند.
انتهای پیام/ |
