مینو امامی/ هنوز مبحث رتبه بندی معلمان در لابه لای اخبار روزانه در حال موج‌سواری است. سیری که ظاهرا از نتیجه بخشی مورد انتظار معلمان، به دور مانده است و خود مسئولان ناتوان از تشخیص معیارهایی معقول برای تشخیص سره از ناسره جهت اجرای نهایی آن هستند. تا طرح رتبه بندی به تصویب مجلس نرسیده است، اعتماد و اعتباری برای اجرای سالانه آن وجود نخواهد داشت. اما تاکنون آموزش و پرورش با برداشت و تصمیمات درون سازمانی، ظاهرا ترجیح داده است تا راه گریزی در آینده برای عدم اجرای آن باقی بگذارد. این طرح برای خود مخالفانی دارد چون معیارهای اجرایی آن به نحوی مطرح می شود که گویا، بیشتر مبلغ اضافه شده مد نظر معلمان هست، در حالی که این طرح مدعی است که با اجرای آن به کیفیت بخشی فعالیت معلمان در حد استاد و استاد یاری دانشگاه، نائل خواهند آمد .
امروز طرح دیگری در شرایط کرونایی و با تدریس معلمان در فضای مجازی مطرح شده است که قرار است به "درجه بندی تدریس معلمان" بپردازد. معلمان قرار نیست با تهدید یا تحدید، بهترین باشند، فاکتورها و شاخص های آموزشی خود می باید با کیفیت باشند وگرنه همان کمی گرایی، لایق وزارتخانه خواهد بود.
بسیاری از شبکه شاد استفاده نمی کنند چون جذابیت شبکه های دیگر بیشتر از آن است . یا سرعت بسیار کم و غیراستاندارد اینترنت، عمده ترین مشکل معلمان و دانش آموزان در فضای مجازی است. به جای درجه بندی تدریس معلمان به حل این مشکلات بیندیشید تا کیفیت آموزشی در فضای مجازی خود به خود و در سایه تلاش و زحمات معلمان و همراهی دانش آموزان، فراهم شود .
بهتر است به جای این همه طرح، جهت کیفیت‌بخشی امر آموزش با ارجحیت دادن به وجه کنترل و تعقیب و بازرسی از سوی وزارتخانه، در زیربنای نظام آموزشی یعنی دو دوره مهدکودک که به تازگی سرپرستی آن از بهزیستی به آموزش و پرورش سپرده شده است و پیش دبستانی، تغییرات لازم را ایجاد نمایید .
اگر ساختار آموزشی از مدل های پویای جهانی پیروی کند، یقین داشته باشید که این پویایی در همه بخش ها و عناصر و عوامل نظام آموزشی پخش خواهد شد و اثر معجزه آسای خود را نمایش خواهد داد. فقط کافی است چیدمان مهره های آموزشی، علمی و به روز باشد وگرنه بدون ایجاد هر نوع تغییر و تحولی در نظام آموزشی با آمدن بازرس ها و یا درجه بندی تدریس معلمان و یا حتی رتبه بندی معلمان ، آموزش و پرورش کشور مان با روش سنتی و ایستا، خداحافظی نخواهد کرد. معلمان قرار نیست با تهدید یا تحدید، بهترین باشند، فاکتورها و شاخص های آموزشی خود می باید با کیفیت باشند و گر نه همان کمی گرایی، لایق وزارتخانه خواهد بود.
اگر وزارت آموزش و پرورش چنین توانی ندارد امید است مجلس شورای اسلامی برای ایجاد چنین تحولی وارد عمل شود تا از هدر رفت زمان و سرمایه و نیروی انسانی، جلوگیری کند.
انتهای پیام/ |
