کودکان ما از نظر فرهنگی در یک فضای سکوت رشد می کنند. ما کودکان خود را برای گفتگو و ارتباط گرفتن مهیا نمی کنیم.

حرف زدن به معنای یک محاوره ساده نیست، یا صرفا مهارت کلامی و استفاده از کلمه ها و جمله های بزرگ هم نیست، حتی حرف زدن صرفا فضای اعتراض و یا مطالبه گری هم نیست.

حرف زدن، تلاش جهت ترغیب کودکان برای بیان خود است. این که بتوانند فکر، اندیشه و احساس خود را بیان کنند و آن را با دیگران در میان بگذارند، بتوانند رویاها، آرزوها، عشق، امید و حتی ترس و نگرانی خود را در هر ارتباط بیان کنند.

این که بتوانند در هر ارتباط از طریق حرف زدن، سوءتفاهم و شک و تردیدها را حل کنند و راهی برای تعامل انسانی پیدا کنند.

این تعامل می خواهد بیان یک حس عاشقانه باشد یا یک اعتراض! آنچه باقی می ماند تعاملی است که قصد آن بهبود است، نه تخریب.

کمک کنیم کودکان ما این سکوت فرهنگی را بشکنند.

کودکان در یک محیط آزاد و بدون سرکوب می توانند حرف برنند و واقعیت های خود را بیان کنند.

کمک کنیم آنها در کنار ما از خودشان حرف بزنند، فعلا فقط بشنویم.

در کانال موسسه پژوهشی کودکان دنیا تاکید شده است، اگر جریان های تاریخی، فرهنگی و عرفی ما را به سکوت برده است، شما این سکوت را برای کودکان خود بشکنید.

کد خبرنگار: 983127

انتهای پیام/