مهدیه سلیمی، دانشجو
16 آذر از راه رسید، روزی که در تقویم جمهوری اسلامی ایران به نام مقدس «دانشجو» مزین شده‌است. دانشجویی که هدف و آرمان دارد، برای احقاق حقوق و دریافت مطالبات خود حرف می‌زند و مباحثه می‌کند.
دانشجویی که آماده می‌شود پس از آموختن مهارت و پایان دوره تحصیلی وارد عرصه کاری خود شده و به یک فرد متخصص و شهروندی دغدغه‌مند تبدیل شود.
بحث تخصص که خودش یک مرثیه دو جلدی می‌خواهد و یک کار کارشناسی که ببینیم چه بر سر سیستم آموزش عالی این مملکت آمده که خروجی دانشگاه‌های ما شده نماینده مجلسی که با مدرک کارشناسی ارشد رشته علوم سیاسی، آنی ور و آنی تایم گویان حیثیت آموزش‌عالی و مجلس را سوژه رسانه‌های غربی کرده است.
من اینجا می‌خواهم مرثیه‌ای برای فعالان دانشجویی بگویم. افرادی دغدغه‌مند و مطالبه‌گر که تلاش می‌کردند به معنای واقعی کلمه دانشجو باشند. افرادی که به دنبال کشف حقیقت بودند و در این مسیر باکی نداشتند.
فعالان دانشجویی که در صف مقدم فعالیت‌های داوطلبانه و جهادی انسان‌دوستانه، کمک به خیریه‌ها، فعالیت‌های زیست‌محیطی و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی بودند، به یکباره با تغییر نسل و ورود به دهه ۹۰ به صورت چشمگیری کاهش پیدا کردند به طوریکه طی این دو سال اخیر با قحطی فعالان دانشجویی مواجه شده‌ایم.
توجه کنید! فعال دانشجویی را می‌گویم، فردی که دانشجوست، داوطلبانه کار انجام می‌دهد و سودی در خارج از دانشگاه نمی‌برد وگرنه شبه فعالانی که به دنبال منافع شخصی خارج از محیط دانشگاه به ویژه در قشر آقایان، برای کم شدن مدت سربازی و یا گرفتن امریه هستند، الی ماشاءالله زیاد است.
از همان اوایل انقلاب، دانشجویان همیشه در صفوف ابتدایی تحولات سیاسی و اجتماعی ایران بودند اما در شرایط خشکسالی فعالیت‌های دانشحویی، چه بر سر همان اندک فعالان دانشجویی آوردند؟ انجمن‌های اسلامی دانشجویی با هر گرایش سیاسی، انجمن‌های علمی و دفاتر تحکیم وحدت و ... در این چندسال اخیر چه‌کار مهم و پرسروصدایی در سطح کشور انجام دادند؟
اصلاً فعالیت داوطلبانه و جهادی دانشجویان به کنار، نسل جدید وبر و مارکس را نمی‌شناسند، سیر تاریخی جهان را نمی‌دانند و حتی با ایدئولوژی‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آشنا نیستند. آموزش‌عالی و تصمیم‌گیران باید پاسخگوی علت تربیت این دانشجویان باشند...
انتهای پیام/ |
