همه‌ی ما می دانیم حقوقی که دانشجو معلمان دریافت می کنند، ناچیز است و چنگی به دل نمی زند و یقینا در آغاز راه معلمی موجب یاس و ناامیدی و بی انگیزگی آنان می شود. فارغ از این موضوع که دردی نه دواپذیر دارد، تا پیش از حضور نحس و ناخجسته ی کروناویروس، مبلغی بابت خدمات رسانی دانشگاه از قبیل خورد و خوراک، استفاده از خوابگاه و امثال این مسائل ماهانه از حقوق دانشجومعلمان کسر می شد. با اندکی تسامح و تساهل این کاهش پذیرفتنی می نمود، اما هم اینک که به علت شیوع بیماری کرونا دانشجو در دانشگاه حضور نمی یابد و کلاس های آنان به صورت مجازی صورت می گیرد، چرا کماکان مبلغ هفتصد هزارتومان از حقوق دانشجو معلمان کسر می شود؟

مگر نه این است که هم اکنون خدمات پیش گفته از سوی خانواده های دانشجویان صورت می گیرد؟ واقعا مشکل از کجاست؟ چرا کسی پاسخ درخوری به این سوالات نمی دهد؟ چرا با این نوع رفتارها معلمان جوان را از ابتدای کارمعلمی دچار بی انگیزگی و ناامیدی می کنیم؟

در کجای دنیا با این قشر عزیز و ارجمند چنین رفتارهای نابجایی می شود؟

صدای معلم امیدوار است، مسئولان محترم به یک بخشنامه و یک حرف غیرموثر اکتفاء نکنند چنانکه گفته اند به عمل کاربرآید به سخنرانی و کاغذبازی نیست.

محسن اعلا