پیمان دوستی/ روانشناس

هرچند برخی یافته‌های پژوهش‌ها دارای تناقضاتی هستند اما به نظر می‌رسد، ترکیبی از دورکاری و خدمت در محل سازمان می‌تواند از فرسودگی شغلی بکاهد، به طوری که دورکاری طولانی مدت یا حضور پیوسته در محل کار، هر دو می‌توانند با فرسودگی شغلی در ارتباط باشند.

با وجود اینکه این پژوهش ها در سال های گذشته و قبل از پاندمی کرونا ویروس انجام شده‌اند، اما طی مصاحبه هایی که اینجانب با برخی کارمندان سازمان های مختلف داشته‌ام، تقریبا بخش قابل توجهی از افراد دور کار و افرادی که مشغول خدمت در محل کار هستند، نشانه هایی از فرسودگی شغلی را دارند.

شاید دلیل آن این است که در دوران پاندمی کرونا، باید به دنبال رد پای متغیرهای دیگری نیز برای بروز فرسودگی شغلی باشیم. برای مثال، محدود شدن تعاملات بین فردی، تغییر سبک زندگی، محدود شدن تفریح ها، فشارهای اقتصادی وارد شده به برخی سازمان ها و حتی به گفته برخی کارمندان استفاده طولانی مدت از ماسک در محل خدمت و دیگر موارد ممکن است از عواملی باشند که تاب آوری ما را پایین آورده و افراد احساس فرسودگی شغلی بیشتری را نسبت به گذشته تجربه کنند.

فرسودگی شغلی به معنای خستگی مفرط ناشی از درگیری طولانی مدت در چالش های شغلی است و هنگامی که میزان این چالش ها فراتر از میزان تاب آوری افراد باشد، فرسودگی شغلی بروز می‌کند. همچنین فرسودگی شغلی در زمانی که کارمندان دارای استرس شغلی، نارضایتی شغلی، احساس بی عدالتی و احساس عدم درک متقابل هستند، بیشتر دیده می‌شود. درواقع فرسودگی شغلی نوعی خستگی جسمی، هیجانی و روانی است که در اثر فشار کار طولانی مدت و سخت ایجاد می شود.

برخی آسیب های جسمی ناشی از فرسودگی شغلی شامل سردرد، تهوع، کم‌خوابی، تغییرات در عادات غذایی و برخی آسیب های هیجانی و روانی آن شامل احساس افسردگی، درماندگی و نگرش منفی نسبت به خود، شغل، سازمان و به طور کلی زندگی است.

برای رفع مشکل مربوط به فرسودگی شغلی، شاید بتوان دو سهم را یکی برای سازمان‌ها و دیگری برای کارمندان در نظر گرفت. برای مثال، سازمان ها می توانند با ایجاد شرایطی برای تفریح یا استراحت کارمندان، ایجاد انگیزه، ایجاد تنوع در محیط کار مانند تغییر چیدمان، ایجاد تعامل دوسویه بین مدیران و کارمندان و حذف ساعات اضافه کاری در کاهش فرسودگی شغلی گامی بردارند.

انتهای پیام/