قرن ۱۳ شمسی هم رو به پایان است. در این قرن که بسیاری از کشورهای غربی در مدل «سوسیال دمکراسی یا سرمایه داری»، رفاه بیشتر را تجربه می کنند، ملت های زیادی در شرق در تمنای زنده ماندن و برخی نیز در تمنای زندگی کردن، سالهای پراضطرابی را می گذرانند.

دولت ها نقش تعیین کننده ای در شاخص خوشبختی، خوشحالی و رفاه ملت ها دارند. عملکرد دولت ها آدم ها را آرام، صلح طلب و در عین حال متفکر می کند و یا برعکس آن جامعه را تهاجمی و پر از درد، حسرت و در تمنای یک زندگی معمولی نگه می دارد. در این روزهای سخت؛ پرسش مهم جامعه ایرانی اینست که اقبال ما کی می‌رسد؟ حال و روز جامعه طبق آمارهای رسمی خوب نیست. شاخص فلاکت که از مجموع دو نرخ بیکاری و تورم به دست می‌‍ آید یکی از شاخص‌هایی است که به‌طور غیرمستقیم به ارزیابی سطح رفاه می‌پردازد. طبق آخرین آماری که مرکز آمار ایران منتشر کرده، شاخص فلاکت در بهار سال ۹۹ به ۳۸ درصد رسیده است.

قدرت خرید مردم به شدت پایین آمده است؛ سرپناه و نیازهای اولیه مردم با مشکل جدی روبرو شده است. طبق آمارهای منتشر شده به طور میانگین شاهد کاهش ۳۵ درصدی فروش گوشت هستیم و طبقه بزرگی از جامعه نمی تواند گوشت تهیه کند. حالا من مانده ام در حسرت و تمنای یک زندگی ساده، بی آنکه شهامت داشتن فرزندی در اندیشه هایم باشم چرا که برای ساده زیستی و قناعت هم به حداقل هایی نیاز هست که فراهم نیست.

مدتی بود ستاره اقبال خود را در انتخاب های داخلی دنبال می کردیم و حالا در انتظار انتخاب های خارجی هستیم؛ اما اگر بنیان قوی نباشد تمنای زندگی بهتر بیهوده است. نظامی که بخواهد مبتنی بر رفاه باشد و به تمنای زندگی ما پاسخ بگوید وارد کردنی نیست. باید دانایی را تقویت کرد و از جهانی شدن بیزار و دل نگران نبود. یقین بداریم این آغاز راهی است که کشورهای توسعه یافته برگزیده اند.

انتهای پیام/