عثمان عباسی/ پدیده کودکان کار یکی از معضلات و آسیب های اجتماعی است که سال هاست دامن گیر وضعیت اجتماعی و شرایط اقتصادی جامعه ما شده است. اگر چه در این حوزه برنامه های زیادی اجرا شده است و تحقیقات متنوع هم به شکل و شیوه های متفاوت صورت گرفته است. آنچه واقعیت کنونی جامعه ماست نه تنها این پدیده تأسف بار و به دور از شأن و کرامت انسانی کاهش پیدا نکرده بلکه برعکس روز به روز درحال افزایش و تغییر سیمای ناخوشایندش است.
معضل دانش آموزان کار یکی از این آسیب های اجتماعی ـ اقتصادی است که شعار تحصیل رایگان برای همه تا آخر مقطع متوسطه را با چالش جدی مواجه ساخته است.
امروز کم نیستند دانش آموزانی که به تنهایی یا به همراه والدین شان جهت کاهش بار فشار اقتصادی بر اعضای خانواده با سن کم و وضعیت جسمانی ضعیف، مسؤولیت نان آوری برای خانواده را به دوش می کشند.
دانش آموزان کار یعنی کسانی که ضمن تحصیل به شغل های سخت و خارج از توان و ظرفیت شان به ناچاری مشغول هستند. کارها طاقت فرسا مثل کولبری، شاگردی مغازه، دست فروشی، چیدن میوه باغ‌ها و... بخشی از این شغل ها هستند.
نگارنده به عنوان معلمی که سال ها تجربه تدریس در شهرها و مناطق کم تر توسعه یافته مرزی دارد بارها سرکلاس درس شاهد خواب آلودگی و بی حالی شاگردانم بودم. وقتی علت را جویا شدم در پاسخ گفتند که شب گذشته جهت تأمین وسایل مورد نیاز خود ناچار به کولبری رفتند.
بارها وقتی از خطرات راه و عواقب کارشان با همدیگر گفت و گو نمودیم، در جوابم گفتند که ما همین جوری هم آینده درخشان و روشن شغلی و... را برای خود نمی بینیم پس یا باپیدا کردن درآمد و پول به آرزوهای روزمره خودمان می رسیم یا مرگ هرچه زودتر تکلیف مان را با زندگی مشخص خواهد نمود!
واقعاً باید پدر باشی، معلم این طیف بچه ها در این مناطق باشی، آن وقت مفهوم این پاسخ ها تلخ را درک می کنید. چقدر دل گزا و آزاردهنده است این که گاهی بعد از دو ماه یا سه ماه از شروع سال تحصیلی می گذرد وقتی از علت غیبت دانش آموزت یا ورود دیر هنگامش به مدرسه را می پرسید پاسخ دردناک که ایشان هنوز از کار چیدن میوه باغ ها یا کوره آجرپزی و... در شهرهای دورست برنگشته است با گوش های خود بشنوید.
حال در چنین شرایط تأسف باری مسوولان محترم آموزش و پرورش و سایر مسؤولان تصمیم گیر این حوزه، خیلی محکم و بی محابا 15 شهریور ماه را آغاز سال تحصیلی اعلام می کنند. واقعاً واکنش در برابر چنین دستورهای، پارادوکسی از گریه و خنده می آفریند.
مسؤولان تصمیم گیر!
صرف صدور بخشنامه و ظاهر شدن در مصاحبه های رنگارنگ تلویزیونی کار چندان شاقی نیست، مهم آن است درک کنیم که مدیریت قضایا با اعتمادسازی، شفافیت، انگیزه بخشی راستین، صداقت و احترام متقابل تکامل می یابد.
انتهای پیام/ |
