غلامرضا جمشیدی/ افزايش شمار مبتلايان به کرونا در روستاها مي‌تواند زنگ خطري براي سلامت عمومي باشد.
به‌واسطه اينکه خدمات‌رساني بهداشتي و بيمارستان‌ها در اين مناطق ضعيف است، با ابتلاي يک نفر به کرونا، در مدت 14 روز که علائم آن فرد نشان مي‌دهد که بيمار است، تقريبا نيمي از جمعيت روستا به کرونا مبتلا خواهند شد.
برکسي پوشيده نيست که اگر در اين مناطق ويروس رو به تکثير باشد، بدون ترديد مي‌تواند ضريب خسارت و آسيب را به‌صورت تصاعدي بالا ببرد. از سوي ديگر تمکن مالي بسياري از مردم روستاها به‌گونه‌اي نيست که اقلام موثر در جهت پيشگيري از ويروس کوويد 19 را تهيه نمايند.
بي‌ترديد اين امر نيازمند نگاه گروه‌هاي خير، سمن‌ها و ان جي ا هاست که در آن منطقه هم قادرند آگاهي اجتماعي را ارتقا ببخشند و هم اسباب و وسايل موثر در جهت پيشگيري را به خوبي توزيع و در اختيار مردم قرار دهند.
اين ويروس فقير و غني نمي‌شناسد و قدرتمند و ضعيف را از پا درمي‌آورد، پس کسي از اين قاعده مستثنا نيست، ولي در مناطق فقيرنشين و محروم به‌دليل اينکه وسايل پيشگيري و امکانات رفاهي موثر را در اختيار ندارند، مي‌تواند جمعيت قابل توجهي را در معرض ابتلا به کرونا قرار دهد.
بايد عدالت در پيشگيري، عدالت در درمان و عدالت در توزيع اقلام بهداشتي به سمت مناطقي برود که از زيرساخت‌هاي خدماتي ضعيف‌تري برخوردار هستند. از انصاف و حقيقت به‌دور است که به نکات مثبت طرح تحول سلامت که در دوره اول دولت تدبير و اميد انجام گرفت، اشاره‌اي نکنيم. اما بي‌ترديد اين امر کفايت همه روستاها را نمي‌کند و رفتار شهروندان در پيشگيري از ويروس و کمک خيرين مي‌تواند در کنار خدمات دولتي، نقش تاثيرگذاري را ايفا نمايد.
همانگونه که مردم در بلاهاي طبيعي همچون سيل و زلزله نمايش خاطره انگيزي برجاي گذاشته‌اند، در زلزله همگاني سلامت نيز بايد به وسعت تهديد، همه ما حضوري پررنگ داشته باشيم. از سوي ديگر ما نمي‌توانيم برابري و توزيع منابع دولتي را در همه نقاط يکسان بدانيم و برخي از خدمات حکومتي بايد براي مناطق محروم و جمعيت قابل توجهي که منابع مالي‌شان بر اثر شيوع کرونا از دست رفته، بيشتر در اختيار آنها قرار بگيرد و دولت تسهيلات ارزان‌تري را به اين مناطق اختصاص دهد چراکه عدم تمکن مالي آنها مي‌تواند تشديد‌کننده ويروس کرونا باشد.
انتهای پیام/ |
