زهرا بختیاری/ با رشد سریع ارتباطات اجتماعی و گسترش تکنولوژی های ارتباط جمعی مفهوم مشارکت مدنی و شهروندی دستخوش تغییرات بنیادین شده است.

هرچند که مشارکت شهروندان در امور اجتماعی و سیاسی اصلی پذیرفته شده در تمام کشورهای توسعه یافته و حتی کشورهای در حال توسعه است ولی سطح و نوع این مشارکت ها بسته به درجه مشارکت پذیری، تصمیم گیری ها و تصمیم سازی های شهروندان و رابطه بین مدیریت خرد و کلان جامعه به پویایی و سالم سازی روابط دموکراتیک شهروندان و حاکمان بستگی تنگاتنگی دارد.

لذا مشارکت شهروندان در امور محلات و جغرافیای زندگی شهری خود که در واقع زیربنای توسعه دموکراسی پایدار است، مهمترین رکن تاثیرگذار در مشارکت شهروندان در امور اجتماعی سیاسی و فرهنگی است.

این شیوه که مشارکت در مدیریت از پایین به بالا در امور شهری است برای محقق شدن و اعمال نظارت همگانی بر توسعه شهری تلقی می گردد.

از این رو می توان مدیریت در سطح محله را مهمترین عنصر پیوند شهروندان و مدیریت شهری دانست و در نتیجه این نوع مدیریت می تواند به بهبود ارتقا سطح مدیریت شهری کمک فراوان کند و ایجاد تعلق شهروندان با محیط زندگی افزایش دهد، به طوریکه شهروندان خود را در خصوص نحوه و نوع مدیریت محله و جغرافیای زندگی مسئولیت پذیر و حس تعلق خاطر بیشتری داشته باشد.

وقتی که شهروندان در محلات با مکانیزم های شورایاری و دموکراتیک از پایین به بالا در اداره امور خود ایفای نقش کنند این روند بستری مناسب را فراهم می آورد که همیاری کنشگران اجتماعی در محلات و اداره مردم سالارانه و شورایی مورد قبول همگان به فرهنگ عمومی تبدیل گردد.

از جمله محسنات این مشارکت می توان به توسعه پایدار و ایجاد حس تعلق شهروندان به جغرافیای محل سکونت و ایجاد همبستگی اجتماعی و حفظ ارزش های فرهنگی قومی و ملی و در نهایت تقویت حس هم بستگی ملی بینجامد.

انتهای پیام/