علی فراهانی/ امسال کرونا جهان را تحت تاثیر قرار داد .المپیک به تعویق افتاد. لیگ های ورزشی تعلیق شدند. دانشگاه ها و مدارس تعطیل شدند. مراسم مذهبی و جشن ها تعلیق شدند. بسیاری از کسب کارها از رونق افتاده و صنعت توریسم بی رونق شده است و.....
ظاهرا به نظر نمی رسد این ویروس منحوس به این زودی دست از سر جهانیان بردارد و دورنمای آن نشان می دهد حداقل یکسال دیگر روند گسترش و تلفات آن با نواساناتی ادامه یابد.
در جامعه ما از ابتدای اسفند که گسترش کرونا جدی شد و تلفات آن رو به افزایش گذاشت مدارس و دانشگاه ها تعطیل شدند. ابتدا قرار بود این تعطیلی موقتی باشد و بعد از یکی دو هفته دوباره کلاس ها دایر شود ولی سیر گسترش و تلفات کرونا نشان داد که مسئله جدی تر از آنچه مردم و مسئولان تصور می کردند است، بنابراین تعطیلی آموزش ادامه پیدا کرد و برخی مدارس و دانشگاه ها برای ادامه جریان آموزش به آموزش مجازی روی آوردند .
در اوایل ناهماهنگی بسیار بود. هر مدرسه ای یک شبکه اجتماعی را برای ارتباط بین معلمان و دانش آموزان انتخاب کرده بود. تبادل داده بین این شبکه ها برای معلمان تا حدودی دردسرساز بود. از اواسط فروردین بحث شبکه سراسری شاد مطرح شد و تقریبا از هفته اول اردیبهشت قرار بر این شد که همه مدارس دانش آموزان و معلمانشان را در این شبکه عضو کنند. کادر اجرایی مدارس با زحمت بسیار توانستند اکثر دانش آموزان و معلمان را عضو این شبکه کنند، اما آموزش مجازی مشکلاتی نیز داشته است. برخی دانش آموزان توان مالی خرید گوشی هوشمند یا تبلت را ندارند. دسترسی به اینترنت پرسرعت در بعضی جاها وجود ندارد. شبکه شاد در گوشی های آیفون فعال نمی شود.
دانش آموزان کم انگیزه و بی انگیزه در کلاس های مجازی یا حضور ندارند و یا صرفا تماشاچی هستند، برخی معلمان کم انگیزه نیز در این کلاس ها فعالیت چندانی نمی کنند .
از اواخر اردیبهشت قرار شد مدارس باز شوند. دانش آموزانی که از فضای مجازی بهره لازم را نبرده اند و یا اشکالاتی دارند در مدرسه حضور یابند و از معلمان مربوطه سوالات خود را بپرسند که این امر هم به صورت محدود انجام شد.
هنرستانی ها هم قرار شده است در تیرماه پودمان های عملی خود را با حضور در هنرستان کامل کنند. آیا هنرجویان حضور پیدا می کنند؟ آیا این حضور خلاف پروتکل های بهداشتی نیست؟ آیا هنرآموزان این امر را جدی خواهند گرفت؟ آیا این امر فرمالیته خواهد بود؟
بالاخره از اواسط خرداد بحث ارزشیابی پایانی آموزش مطرح شد. سال های دوازدهم و نهم به صورت حضوری و بقیه پایه ها مجازی امتحان می دهند.
آیا ارزشیابی مجازی از اعتبار لازم برخوردار است؟
برخی مدارس معلمان را مجبور کردند که با صرف وقت بسیار آزمون های آنلاین طراحی و برگزار کنند، این در حالی بود که دانش آموزان با روش های مختلف امکان تقلب داشته اند.
برخی روش های تقلب در زیر می آید :
*استفاده از کتاب و جزوه حین امتحان
*جمع شدن پیش هم و مشورت کردن
*کمک از یکی از اعضای خانواده که به درس مربوطه تسلط داشته است
*دعوت از معلمان خصوصی در حین امتحان و دیگر روش ها
و...
با وجود امکان تقلب با روش های متنوع دیگر ارزشیابی اعتباری ندارد و بی معنا می شود. هرچند ممکن است برخی دانش آموزان بدون تقلب آزمون دهند ولی بسیاری دیگر تقلب می کنند. نمرات این آزمون ها از نمره واقعی دانش آموز فاصله دارد. عدالت در این نوع ارزشیابی وجود ندارد.
به هر حال آموزش مجازی با همه نواقص و ایراداتش در سال جاری رو به پایان است اما سال تحصیلی آینده چه باید کرد؟
به احتمال بسیار زیاد در پاییز نیز کرونا همچنان وجود دارد و با سرد شدن هوا آنفولانزا نیز اضافه می شود.
به نظر می رسد مدارس باز هم تعطیل خواهند بود. آیا مدارس بهتر است کاملا تعطیل باشند و آموزش فقط مجازی باشد؟
به نظر می رسد در کنار آموزش مجازی دانش آموزان هر هفته به صورت اختیاری و محدود و با رعایت پروتکل های بهداشتی در مدرسه حضور یابند و رفع اشکال صورت گیرد. ارزشیابی نیم سال و پایانی نیز می بایست حضوری باشد تا از اعتبار لازم برخوردار گردد. اگر جدیت در امر ارزشیابی وجود نداشته باشد سال آینده دانش آموزان آموزش مجازی را جدی نخواهند گرفت و پیش خود می گویند آخرش خودشان نمره ما را خواهند داد !
طول مدت ارزشیابی می تواند یک ماه باشد تا شاهد حضور متراکم دانش آموزان در مدرسه نباشیم .
امیداوارم برنامه ریزی مسئولان آموزش و پرورش برای سال آینده به گونه ای باشد که نواقص و محدودیت هایی که امسال در آموزش و ارزشیابی وجود داشت تکرار نشود.
انتهای پیام/ |
