مهسا نوری/ انتقاد؛ یکی از پیش نیازهای هر جامعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پویا و سرزنده است. در واقع این مهم یکی از حقوق و آزادی های سیاسی شهروندان به شمار می رود که در نظام های مردم سالار به رسمیت شناخته شده است.

برای اینکه جامعه به جامعه ای راکد و مرده تبدیل نشود و فقط صدای ستایشگران و مجیزگویان به گوش نرسد باید صدای مخالفان بدون مانع و رادع شنیده شود.

 اما آنچه اهمیت مبرمی دارد رعایت خطوط قرمز توسط نقادان است، شاید در این زمینه انگاره های شخصی مهم باشد اما به تنهایی کافی نیست و ضروریست روش و اصول خاص نقد و نقادی که منطبق بر عقلانیت و استد‌‌لال های متقن است، رعایت شود چراکه صرف اتکا به انگاره منجر به هتاکي، فحاشي، پرد‌‌ه‌د‌‌ري، بي‌انصافي و حتي تهمت، افترا و د‌‌روغ می شود که کاريست غير‌اخلاقي و غير‌انساني.

علاوه بر آن، لازمه نقادی داشتن روحیه چون و چرا کردن است، دلسوز بودن است، آگاه و منصف بودن، مطالعه و شناخت داشتن است، وابسته نبودن و همه را به یک چشم دیدن، شجاعت و البته خدا ترس بودن است.

از سوی دیگر روحیه نقدپذیری یکی از برترین ویژگی های اخلاقی و اجتماعی به شمار می رود و ضروریست مدیران دستگاه های اجرایی انتقاد و توجه به آن را به عنوان یکی از شیوه های کارآمد مدیریت پذیرفته و سرمایه ای ارزشمند برای اصلاح جامعه تلقی کنند.

بدون تردید غفلت از کاستی ها، آفت ها و آسیب ها سدی است در مسیر دستیابی به جامعه ایده آل و مدیران لایق با آگاهی از این مهم نهایت تلاش خود را برای بهره برداری از نقد منطقی به کار می بندند و برای آنها "انتقاد" به اندازه پیدا کردن تدابیر راهگشا ارزشمند است.

اما مدیری که از میزان دانش، مهارت، کارآیی و گاهی نیت های نامناسب خویش همچون پذیرش پست صرفا برای سنگین شدن رزومه کاری  و... آگاهی دارد و به واسطه شناخت کامل از خویش سر سوزنی اعتماد به نفس ندارد نقد را بر نمی تابد و حتی مشورت پذیر نیست، قلم نقاد را خنجر می داند به جای بهره جستن از نقاط مثبت انتقاد، تمام قد در برابر هر نظری جز رای خود می‌ایستد و اینگونه سبب ساز عقب ماندن می شود.

انتهای پیام/